WK-blog dag 4: Duitsland – Japan eindigt in ’Pearl Hamburg’

In eerste instantie mijn excuses voor de woordspeling in de kop van dit artikel, vanwege de connectie met de Tweede wereldoorlog is deze misschien ietwat ongepast. Maar, Rinus Michels meende al jaren geleden dat ’voetbal oorlog is’. En als dé Generaal een dergelijke opmerking mocht maken zonder een berg kritiek over zich heen te krijgen……

Mijn eerste emotie na de door Duitsland verloren WK-groepswedstrijd tegen Japan was toch weer leedvermaak. Ik weet het, het mag eigenlijk niet, maar ja, het is toch één van de ’schoonste vermaecken’, nietwaar? Voor het genoegen over andermans ongeluk hebben de Duitsers overigens een prachtig woord uitgevonden: ’Schadenfreude’, Tja, ik heb helemaal niks tegen Duitsers, maar als het over voetbal gaat slaat de ’emotienaald’ regelmatig uit. Zou ik een psychiater voor moeten consulteren, maar ik vrees dat dit ook geldt voor miljoenen medeburgers in het kikkerlandje. Waarschijnlijk is er tegen het trauma van de verloren WK-finale van 1974 geen kruid gewassen. Zelfs een lieve moeder helpt in dit hopeloze (trauma)geval niet.

Gelukkig gaat het - om in het jargon van meester Cruijff  te blijven - om het ’belangrijkste onbelangrijke spelletje ter wereld’. Zolang Oranje-voetbalfans geen hooliganverschijnselen vertonen lijkt me de massale inzet van zieleknijpers overbodig. OK, maar nu over de wedstrijd. Deze was bijna een kopie van de wedstrijd Argentinië - Saoedi-Arabië, want net als de Argentijnen kwamen de Duitsers op voorsprong door een benutte strafschop. Waarna het mis ging…… Met dien verstande dat Japan een veel sterkere indruk maakte dan de Saoedi’s. In de tweede helft lieten de Duitsers zich de ’Käse’ van het brood eten. En dat gebeurde nog wel door twee Japanners die nota bene hun voetbalbrood verdienen in de Bundesliga. De ene - Ritsu Dohan - kennen wij ook nog, hij speelde voor Fc Groningen en PSV.

De volgende wedstrijd van de ’Mannschaft’ wordt er nu al één van ’de dood of de gladiolen’. Spanje maakte een zevenklapper tegen Costa Rica en wacht de Duitsers met geslepen Spaanse sabels op in de volgende wedstrijd. ’Unfassbar’, dat was het woord dat de Duitse commentator meerdere malen ontzet uitstootte. Ja, ja, ik heb het nog even opgezocht op internet, Duits voetbalcommentaar blijft leuk in deze situaties. Maar laten we niet te vroeg juichen. Alhoewel, alhoewel, De Duitsers voldoen al lang niet meer aan de definitie van de Engelse oud-voetballer Gary Lineker (voetbal is een spelletje waarin 22 spelers 90 minuten achter een bal aanhollen en aan het einde zijn de Duitsers altijd de winnaar). Tijdens het vorige WK droop Duitsland na de groepsfase al af, het zou deze keer toch niet weer gebeuren?

Ja, dat zou helemaal ’unfassbar’ zijn, maar wel helemaal te gek natuurlijk (Ja, ik weet het, mijn trauma is nog steeds zeer zorgelijk). ’By the way’, ik had de kop van dit artikel eigenlijk ’Pearl Hamburg 2’ moeten noemen. Weet U nog wanneer de eerste slag werd uitgevochten? Op 21 juni 1988 in het Volksparkstadion van Hamburg. Oranje versloeg tijdens het EK Duitsland in de halve finale. Hamburg kleurde oranje! Niet door de napalm, maar door duizenden oranje petjes, sjaaltjes, shirtjes etc etc.

Welke finale ik vanaf nu prefereer? Nederland – Japan natuurlijk. Koning Willy die naast de Japanse keizer uit zijn dak gaat, da’ s toch een wonderschoon beeld, of niet? En Máxima die ’heur’ haar heeft opgestoken met twee oranje stokjes. Waar ze die vandaan heeft? Achterover gedrukt bij het Okura hotel, wat dacht U dan? Vervolgens heeft onze koningin de stokjes gedoopt in ouderwetse ranja. Hollandser kan niet! Tot slot, don’t mention the war Willy!