Serena Williams hangt haar tennisracket aan de Wilgen

Serena Jameka Williams – geboren in het stadje Saginaw Michigan -  hangt na de binnenkort te spelen US open haar tennisrackets aan de (treur)wilgen. 41 jaar is de Amerikaanse tennisheldin reeds en dat is zelfs in het vrouwentennis een leeftijd waarop ATP-toernooien niet meer gewonnen kunnen worden. En daarvan heeft ze er heel wat gewonnen hoor! 73 maar liefst, daarvan 23 Grand Slams, een ongekende successenreeks. Natuurlijk kan ze niet tippen aan die andere grootheid – de Amerikaanse Billy Jean King - die 39 Grand Slams op haar naam schreef, maar desalniettemin zal Williams de geschiedenis ingaan als één van de grootste tennisters.

Zels in de besloten familiekring werd er tot nu toe niet gesproken over het einde van haar profcarrière, het was simpelweg een levensgroot taboe. In het glossyblad Vogue meldde ze eerlijk dat het onderwerp alleen ter sprake kwam tijdens sessies met haar ’therapeut’. Therapeut? Tja, ik kan me voorstellen dat je een onafhankelijk (geestelijk) baken behoeft als je zo beroemd en succesvol bent als Serena…..Helemaal als tennis je ’de mooiste momenten in je leven hebben gegeven’. Deze uitspraak geeft aan dat het voor Williams moeilijk is haar eigen sportieve successen te relativeren, want blijkbaar valt de geboorte van haar dochtertje (2017) Olympia Alexis daar niet onder. Terwijl Olympia toch niet als een ’bescheiden’ naam kan worden betiteld….

Nou, nou, niet zo azijnzeikerig schrijven meneer de stukjesschrijver! U heeft gelijk, Serena Williams was - ook al hou ik gewoonlijk niet zo van vrouwentennis - een lust voor het ’tennisoog’ en niet alleen vanwege haar tenniskwaliteiten. Haar gedrag op de baan was bezielend, maar dat leidde zo nu en dan wel tot emotionele uitspattingen. Hieronder een deel van het artikel dat ik in 2018 schreef over zo’n uitspatting, ingeleid met de ’klacht’ dat het er tegenwoordig allemaal zo netjes en saai aan toegaat in de professionele tenniswereld. De komende tijd zult U vast allemaal hosanna-verhalen lezen over Serena, maar bijgaand verhaal over haar mag volgens mij niet ontbreken. Wederom azijnzeikerig om met zo’n story op de proppen te komen? Welnee, het geeft alleen maar aan dat Williams namelijk een mens van vlees en bloed is. Net als U en ik

Artikel (deels) van 12 september 2018, hier en daar een beetje aangepast…

Eindelijk gebeurt er wat op de tennisvelden! Tegenwoordig worden de ATP-toernooien bevolkt door nette, beschaafde tennisers en tennisters die zich netjes aan de regels houden en braaf handtekeningetjes uitdelen aan wederom nette fans, zelfs na een verloren partij. Prachtig tennis ’the world around’  maar Roger Federer is niet alleen de ideale schoonzoon, hij is zo’n beetje de Dalai Lama van het tennis. Als je Roger ziet en hoort krijg je per omgaande een minderwaardigheidscomplex dat professioneel behandeld moet worden.

Vroeger, ja vroeger had je nog het ’enfant terrible’ John Mcenroe die bij de vleet rackets stuksloeg en Umpires zwaar beledigde. ’But, he was always talking to himself!’  De Roemeen Ilie Nӑstase is de reden dat er een ’code of conduct’ is ingevoerd in de Internationale tenniswereld, wat deze man tegen Umpires heeft geroepen, een Rotterdamse dokwerker uit de jaren vijftig van de vorige eeuw zou er jaloers op zijn geweest. En dan heb ik het nog niet eens over zijn ’romantische escapades’, VVD’er Han ten Broeke en Gordon zouden hun vingers erbij aflikken. Tot afgelopen weekend. Serena Williams gedroeg zich tot nu toe bijna voorbeeldig, ja, ze mat zich wel eens een ’catsuit’ aan, maar ja, iedereen wil er jong en aantrekkelijk uit blijven zien. Zoals Linda de Mol die qua uiterlijk al aardig achter Monique van de Ven en Vanessa - ja die van de boezemvriend - aangaat. En elke keer als ik Gerard Joling op de TV ontwaar moet ik constateren dat hij er alweer jonger op is geworden. Maar ja, wat wil je, hij wordt tegenwoordig zelfs uitgenodigd bij ’serieuze’ late-night shows als Pauw. Als je daar niet van gaat stralen als een pauw….Arme Gordon is in geen velden of wegen meer te bekennen na de introductie van zijn ’openhartige’ boek.

Terug naar Serena. In New York (2018) zou ze eindelijk haar felbegeerde ’all time grand slam record’ ophalen maar verloor jammerlijk van de Japanse Osaka. Waarschijnlijk werd haar de spanning teveel en spelen wellicht moederlijke hormonen ook een rol, het is immers nauwelijks een jaar geleden dat Serena beviel van haar eerste dochter. De umpire van dienst had in de gaten dat ze van de tribune aanwijzingen kreeg van haar coach, een zware overtreding in de tennismaatschappij. Vervolgens was ’de beer los’, Serena schold dat het een lieve lust was, smeet met haar racket, beklaagde zich bij de umpire en de hoofd-umpire etc. Het leukste vond ik haar kwade oprisping dat ze nog nooit iemand bedrogen had - ’ik heb immers een jonge dochter’ flapte ze eruit - om te eindigen met de verwoestende conclusie dat de umpire een dief is omdat ze een strafgame om de oren kreeg. De tenniswereld sprak er schande van, wat laat die Williams zich gaan zeg was de algemene teneur.

Tja, ik dacht, eindelijk gebeurt er wat in dat duffe parallelle tenniswereldje. Stel je voor dat in het voetbal de coaches geen aanwijzingen mogen geven aan de zijlijn, het zou er een stuk saaier van worden. Geen gekke Klopp, geen bedachtzame Koeman, geen karatetrappende van Gaal, geen opgewonden Simione, geen kontkrabbende Löw, allemaal exit. Ok, José Mourinho kunnen we missen als kiespijn.

Maar, maar, misschien had de oververhitte reactie van Williams nog wel een andere belangrijke reden. De ’Queen of soul’ Aretha Franklin is zojuist overleden en de superlatieven waren niet van de lucht. ’Beste zangeres ooit’, ’voorvechtster van de zwarte burgerbeweging’, Martin Luther King verbleekte er bijna bij. Ik vermoed dat Serena zich in de maalstroom van de emoties en recente gebeurtenissen zich plotsklaps de Queen of soul waande.  Opkomend voor de rechten van de zwarte tennisvrouw die altijd de tweede viool moet spelen. Flapte ze er namelijk niet uit dat haar vertoonde gedrag tijdens de finale onbestraft was gebleven als ze een mannelijke tenniser was geweest? Ik dacht het wel.

De uitbarsting van Serena had een dusdanige indruk gemaakt dat een Australische cartoonist meende een spotprent over het gebeurde te maken.

De cartoon deed me meteen denken aan de kleine ’Bamm Bamm! uit de tekenfilmserie The Flintstones, maar dan in een donkere en vrouwelijke versie. (zie foto boven het volgende artikel: https://andrasnn.com/nl/serena-bamm-bamm-williams-franklin

De internationale rapen waren meteen gaar! Uitspraken als racistisch en seksistisch waren niet van de lucht. J.K. Rowling, schrijfster van de Harry Potter reeks komt dezer dagen kaarblijkelijk wat aandacht tekort en fulmineerde ’dat het ’knap’ is één van de grootste sportvrouwen op aarde te reduceren tot een racistisch en seksistisch symbool’. Tsjonge, jonge overdrijven is ook een vak, niet zo gek overigens voor iemand met zo’n levendige fantasie als Rowling. Ik ben een groot Harry Potterfan maar ik kan me niet voor de geest halen dat veel gekleurde mensen belangrijke en/of heldenrollen vervullen in de lange reeks van haar tovenaarsavonturen. Ziet U wel mevrouw/meneer, blanke suprematie daar hep men weer zoiets! Één van de laatste creaties van Rowling’s hand is ’Harry Potter en het vervloekte kind’. Ze gaat er toch niet van uit dat die Australische cartoonist hier Serena Williams mee bedoelt. Zo ja, dan beginnen feit en fictie bij deze successchrijfster toch in elkaar over te lopen……

Voor de laatste keer terug naar Serena. Één van haar gevleugelde uitspraken is de volgende:  ’I’ve never been overdramatic in my whole career’. Waarvan akte.

Hier zou John Mcenroe op zeggen: ’I was talking to myself!!’