Politiek is als een (bloed)worst

De titel van deze column is ontleend aan de Amerikaanse dichter Saxe die in het jaar 1869 in een krantenartikel opmerkte dat aangenomen wetten te vergelijken zijn met worsten: ’je kunt maar beter niet weten hoe ze gemaakt worden’. Dit geldt  voor het bedrijven van politiek in het algemeen. Indien we nu in de Engelse politieke keuken een kijkje zouden mogen nemen denk ik dat we een tafereel meemaken waarvoor de slechtste Chinees zich in de ’spinhuisachtersteeg’ te Amsterdam zich de ogen uit het hoofd zou schamen. Theresa ’Terminator’ May zwaait met een pollepel en een deegroller de scepter in de keuken maar de melk kookt over en de ’black pudding’ kloddert tegen de plinten op. Tot nu toe houdt de Engelse Prime minister het vol maar voor hoelang? May lijkt met nu niet het partybeest pur sang, ik vermoed dat zij zich bij feestjes die uit de hand dreigen te lopen meestal met een lauwe gin-tonic in de keuken terugtrekt. ’You’ll always find me in the kichen at parties’ lijkt me haar adagium. Uit het Engelse parlement heeft ze zich tot nu toe niet teruggetrokken, gebutst en onder de imaginaire blauwe plekken houdt ze tot nu toe stand. Alleen al daarvoor, chapeau!

Waarschijnlijk dus geen ’partyanimal die May, maar je weet het nooit hè, stille wateren, diepe gronden zal ik maar zeggen. ’At home’ zal ze vast wel een afreageerkamertje tot haar beschikking hebben, ik zou graag de krachttermen vernemen die ze daar bezigt. De Schotten stemden bij het Brexitreferendum in meerderheid tegen de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Één ding is voor de Schotten – en Engelsen – echter zeker: linksom of rechtsom, wat de uitkomst van deze tranentrekkende brexitoperette ook moge zijn, financieel/economisch en politiek wordt het er alleen maar minder op. Het Engelse ’British Pound’ is sinds het resultaat van het Brexitreferendum procenten gedaald, dagelijkse boodschappen zijn voor de Engelse Joe sixpack nu al stukken duurder geworden. En dit is maar één voorbeeldje.

Die David Cameron, de toenmalige premier die tot het referendum besloot zou alsnog levenslang verbannen moeten worden naar, naar, ja waar naartoe eigenlijk? Cameron omschrijft zichzelf als een ’compassionate conservative’ , daarom lijkt me Zimbabwe een uitstekende bestemming. Waarom? In de eerste plaats is er in verband met de politieke strubbelingen in de afgelopen jaren – Mugabe! – grote politieke en huminataire chaos ontstaan in dit Afrikaanse land. Daar kun je je ’compassie’ botvieren zou ik zeggen. In de tweede plaats is Zimbabwe in 2003 uit het Britse Gemenebest – Commonwealth – gestapt. Cameron komt dan in een land terecht dat reeds – korte – ervaring heeft met het niet meer deelnemen in een internationaal platform. Dat heeft de Zimbabwanen overigens alleen maar windeieren gelegd  en laat Cameron daarvan nu precies veel van in zijn reiskoffer hebben.

Intussen deelt minister van buitenlandse zaken Stef Blok(buster) nieuwtjes uit over de aanstaande Brexit. Blok onderstreepte ’dat hij nog steeds niet blij is met de brexit, maar zei wel dat de uitslag van het referendum in Groot-Brittannië gerespecteerd moet worden’ . Deze ‘sensationale’ uitspraak van Blok vindt de nimmer navelstarende NOS het waard om op de eigen website te noteren. De nog steeds aangeslagen Blok was al zijn hele leven een soort boekhouder in het kwadraat, behalve toen hem van de zomer een Alzheimerzonnesteek overkwam. Na zijn uitglijder is hij echter definitief verworden tot een bangelijk puberjongetje dat tijdens feestjes niet durft deel te nemen aan het feestgedruis en stilletjes in de keuken aan een flesje rivella lurkt. Met een plasic rietje, ja. Misschien kan hij in die keuken Theresa May gezelschap houden. Die drinkt zeker geen rivella en is dus ook niet geïnteresseerd in onze saaie Stef.

Stiekem zou ze wel een wilde dans willen uitvoeren met die immer scheef schaatsende Boris Johnson. Maar die is natuurlijk aan het hossen op een andere ’party’. Wat voor party? De Amerikaanse Tea Party uiteraard. Van die Amerikaanse geharnaste Christenconservatieven die geen belastingen willen betalen, weet U wel. Of hij lang mag blijven op dat feestje betwijfel ik want ik vrees dat één van die multimiljonaire Tea Party leden de ragebol Johnson snel het bordje van de uitgang wijst: ’here’s Your hat on Your way out’. Johnson sputtert nog tegen met ’but I was born in New York’! ‘So what’ repliceert de Tea Party uitsmijter die een haardracht heeft verdacht gelijkend op die van Trump: ’people with Turkish ancestors are not welcome’. De veiligheidsdienst van de Tea Party heeft natuurlijk aan antecedentenonderzoek gedaan: Johnson’s overgrootvader was Turks en heette Ali Kemal, eigenlijk is Kemal de ware achternaam van Johnson.

Het zit de Britse politici ’nowadays’ niet echt mee, politiek in het mistige eilandrijk is nu zeker te vergelijken met een worst, in het Engelse geval een bloedworst die is opengebarsten en wie weet wat daar nog uit komt kronkelen. Johnson en May wil ik dan ook een een oprecht hart onder de riem steken met een uitdrukking die in ieder geval nog twee alternatieven open laat. Helaas voor hen is deze oppepper geformuleerd in de Duitse taal:

Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei……(bron: onbekende Duitstalige….)