(wimble)Don Đoković

Novak Đoković is een trotse Servische geweldenaar. Hij is tevens letterlijk groot(s), voor zijn eigen restaurant in de hoofdstad Belgrado staat er een meer dan levensgroot standbeeld van hem voor de entree.  Novak tuurt fier in de verte met uiteraard een tennisracket in zijn hand, sterker nog, hij is afgebeeld als een echte ’warrior’ compleet in bepantsering uitgedost. Er is één probleempje, Đoković herken ik er niet in. Niet getreurd, meteen na de ingang ontwaren we al een beeldscherm aan de wand met een herhaling van één van de talloze overwinningen van ’Djoko’. Behalve als je buiten op het terras plaatsneemt zijn de beeldschermen te ver weg.  Het restaurant wordt gefrequenteerd door toeristen - weinig buitenlandse overigens - , zakenlieden, bank-verzekeringshotemetoten en nog wat andere louche buitenlui. Op de parkeerplaats grote SUV-BMW’s, cabrio’s van verschillend pluimage en andere patjepeeërvehikels.

Het deed me bij de eerste aanblik denken aan een vakantiebezoek aan de Montenegrijnse badplaats Ulcinj, vlak bij de Albanese grens. Mijn zoontje trok meteen de conclusie – nadat ik hem had uitgelegd dat auto’s met de nummerplaten beginnend met KO uit de nieuwbakken staat Kosovo afkomstig zijn - dat Kosovaren wonen in een wel zeer welvarend land. Bijna zonder uitzondering waren de KO-auto’s  spiksplinternieuw en van het type dat pardoes wordt geparkeerd voor restaurant ’Novak’ in Belgrado. Tja, de Europese rekenkamer meldde al meermalen dat Kosovo per hoofd van de bevolking de meeste financiële steun ontvangt van de EU. Dus meer dan alle andere EU-landen en niet EU-landen bij elkaar. Waar zouden al die moneten nu blijven? Ziet U, ik dwaal nu al af, terug naar de tennisheld Đoković.

Ik zal U niet vermoeien met een uitgebreid ’palmaresverslag ’van Djoko, maar toch even een kleine indruk: 69 ATP-titels, een bronzen Olympische medaille, maar liefst 13 Grand Slamoverwinningen, waarvan één echte Grandslam. Zowel in Melbourne, Parijs, Londen en New York is hij er één of meermalen met de hoofdprijs vandoor gegaan. Tot nu toe lukte dat slechts 8 tennisers, officieel gaat het hier echter om een Career slam, een echte Grandslam betekent 4 overwinningen op Grandslamtoernooien in één jaar. Het is maar dat U het weet. Đoković heeft met zijn overwinning dit jaar op Wimbledom echter een heroïsche prestatie geleverd.  Vorig jaar in juli meldde het Algemeen Dagblad dat het wel eens afgelopen zou kunnen zijn met de tennisloopbaan van ’Djoko’ . Tel maar na: een breuk in korte tijd met twee coaches waaronder de legendarische Boris ’boom boom’ Becker, een hardnekkige elleboogblessure, motivatieproblemen  en door de pers aangedikte privéperikelen. John McEnroe ’benoemde’ de Serviër zelfs als de tennisende Tiger Woods. Volgens mij heeft die McEnroe zelf een preoccupatie met seksverslaving, zijn vroegere woedeaanvallen op de tenniscourt hebben altijd al doen vermoeden dat er iets niet kosjer is in zijn bovenkamer. Bovendien heeft ’Big Mac’ nooit een career slam behaald en heeft hij ’slechts’ 7 Grandslamoverwinningen binnen gesleept, Đoković tot nu 13, ik bedoel maar!  Boris Becker - HET zwarte schaap van Duitsland – heeft vast een goede invloed op de prestaties van ’the Djoker’ gehad. Toen het financieel rossige warhoofd Becker hem tevens diplomatieke immuniteit aanbood in de ’stabiele’ en ’democratische’ Centraal Afrikaanse Republiek zal de Serviër zich toch wel achter zijn oren gekrabd hebben. Becker was een mooi boek, maar Đoković had het nu wel uit…..

Maar daar was de terugkerende ’Djoker’, als een phoenix uit de as herrezen.  Eigenlijk was de halve finale reeds de eindstrijd. Zelden heb ik zo’n mooie, spannende en kwalitatieve tennispot mogen aanschouwen als deze titanenstrijd tussen Đoković en Nadal. Zowaar begon ik voor het eerst sympathie te krijgen voor de linkshandige Nadal die met zijn 32 jaar uitermate wendbaar bleek op het heilige gras. Alleen aan dat voortdurende getrek van zijn tennisbroek uit zijn bilspleet  – een vast ritueel bij zijn service – kan ik maar niet wennen. In elke drogisterij wordt toch Sperti verkocht, van aambeien hoef je toch geen last te hebben? Ok,ok, een beetje meer respect voor de geweldenaar uit Mallorca. De saaie finale deed me overigens denken aan die van Richard Krajicek in 1996 tegen de Amerikaan MaliVai Washington. In dat jaar speelde Richard op Wimbledon tegen Pete Sampras in de kwartfinale misschien wel zijn beste tennis ooit. Voor 1996 won Sampras Wimbledon 3 keer op rij, na 1996 nog een keer 4 keer op rij. Maar goed, Đoković is nog niet klaar, ik zie hem minimaal nog één Grandslam winnen.

Uiteraard is ’Djoko’ een tennispersoonlijkheid en niet vies van het doen van controversiële uitspraken. In 2016 stelde hij zich op het standpunt dat mannen meer moeten verdienen dan hun vrouwelijke collega’s. Ofschoon hij zich gedwongen voelde afstand te doen van zijn mening ben ik het van harte met hem eens. Waarom spelen vrouwen dan ook niet ’best of five’ zoals mannen meestal plegen te doen?  Soms duren vrouwenpotjes amper één uur. En dan heb ik het nog niet eens over de beeldbuiskijkers, mannentennis is vele malen populairder. In de negentiger jaren maakte Richard Krajicek het wel een beetje erg bont door vrouwentennisers te vergelijken met 'vette varkens'. Inderdaad, dat ging mij natuurlijk ook veel te ver…….

Maar meestal is Đoković een man die prettig is in de omgang en zelfs over de schaduw van de Balkanoorlog - uitgevochten in de jaren negentig - kan springen. Tijdens het WK voetbal 2018 steunde hij publiekelijk het  Kroatische nationale voetbalteam, wat hem in zijn thuisland niet in dank werd afgenomen. Ik vond het groots, daar kunnen heel wat andere sporters een voorbeeld aan nemen. De ’Duitse’  Nationalfussballspieler  Mesut Özil heeft een andere tactiek gekozen. Hij meent dat als het Duitse elftal wint iedereen hem ook als Duitser ziet, bij verlies is hij echter in één keer de immigrant en bovendien de hoofdschuldige aan het verlies. Als Özil nu niet in de gaten heeft dat het in Duitsland op zijn zachtst gezegd niet zo gangbaar wordt geacht om als Duits international vlak voor het WK publiekelijk op de foto te gaan met de autocraat Erdoğan, dan zou ik zeggen dat er qua beoordelingsvermogen bij Özil iets grondig mis is.

Bovendien, Toni Kroos, een prototype Duitse blonde voetballer gaat toch ook niet zijn Real Madridshirt vlak voor het WK en plein public aanbieden aan Bondspresident Steinmeier?  Wat is dit voor een klinkklare nonsens? Zou ik me daar toch bijna kwaad maken. Als klap op de vuurpijl bevestigen oud-internationals van het Nederlands elftal Ugur Yildirim en Dries Boussatta dat het in de zaak Özil wel degelijk om racisme gaat. Wat???? (PS echt geïntegreerd voelen beide Turks/Marokkaans/Nederlandse  ex-voetballers zich ook niet in Nederland, alhoewel ze naar eigen zeggen hard hun best doen). De Turkse minister van justitie gooide uiteraard nog wat olie op het vuur door te stellen dat Özil’s beslissing om niet meer voor Duitsland uit te komen het mooiste doelpunt tegen fascisme is gebleken. Je verstand staat stil, je zou bijna de conclusie trekken dat het integratieproject van migranten in West-Europa compleet is mislukt, hopelijk betreft het hier alleen dom geblaat van voetballers met een IQ van hun eigen voetbalschoenmaat. Maar ik vrees van niet…….

Hup, weg met deze negatieve energie, laten we ons focussen op een positief ingestelde tenniser. Ik hoop vurig dat Novak na zijn tenniscarrière full-time reizend ambassadeur wordt voor zijn land Servië. Nog altijd komt bij veel West-Europeanen bij het horen van de woorden Servië, Servisch of Bosnisch-Servisch de Balkanoorlog in gedachten. Dit weerhoudt waarschijnlijk veel westerse toeristen ervan om maar even vrolijk naar Belgrado te vliegen voor een gezellig weekendje uit. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat de vrees voor agressieve Serviërs volledig onterecht is. Belgrado is zoals de Duitsers omschrijven een echte ’Geheimtip’ ,de stad gelegen aan de boorden van de rivieren Sava en Donau heeft een bruisend nachtleven en is ook cultureel gezien een bezoek meer dan waard. Een ongepolijste diamant, nog niet verworden tot partymetropolen als Boedapest en Praag. Prachtige steden daar niet van, maar Belgrado heeft een (deels) vergelijkbare sfeer met het Boedapest van 25-30 jaar geleden. En dan heb ik het nog niet over de rest van het Servische land met prachtige steden als Ujvidég - Novi Sad - en Szabadka,ofwel Subotica. Over het natuurschoon hoef ik het helemaal niet te hebben, vaak ongerept inclusief moderne skiresorts. De beroemde filmmaker Emir Kusturica heeft zelfs een eigen dorp in de bergen gebouwd voor zijn film  ’Life is a miracle’ , een echte aanrader.

Zoals ik al eerder meldde wordt Servië misschien, eventueel, met veel voorwaarden omkleed, wellicht ooit lid van de Europese Unie. ’Europa’ moet oppassen Servië niet kwijt te raken. De jonge generatie wil vooruit, de oudere generatie is oorlogsmoe en daarmee is er een positieve houding onder de meerderheid van de bevolking om echt aansluiting te krijgen met de Europese familie. Er zou een gevoel van urgentie moeten spelen bij de insituties van de EU en de EU landen zelf, maar dat is in geen velden of wegen te bespeuren. De Europese ’mood’ van de Serviërs zou wel eens als sneeuw voor de zon kunnen verdwijnen als er geen vooruitgang wordt geboekt. Poetin heeft al plaatsgenomen in de wachtkamer om een handschoen naar zijn Servische broedervolk te werpen. En op de achtergrond bonken de Ottomanen - lees Turken - , de Saoedi’s en de Chinezen - deels via de moslims in Bosnië en Herzegovina - al op de Servische achterdeur. De Europese Unie met de hemelbestormers Timmermans en Juncker spelen met vuur. Maar ach, Timmermans heeft zijn baard al laten staan en Juncker houdt zich onledig met het in beton gieten van zijn macht (bijvoorbeeld) met de schandalige aanstelling van hoogste EU ambtenaar Martin Selmayr.

De echte ’aces’ van Đoković worden hopelijk geslagen NA afloop van zijn tenniscarrière.