Van origine is John Bercow een ’Tory’, van 1997 tot 2019 was hij parlementslid voor het district Buckingham in het Britse Lagerhuis. (Tory party = voorloper van the Conservative party) En natuurlijk was hij de markante speaker van datzelfde huis van 2009 tot 2019. Hij leidde de parlementaire debatten met verve, internationale bekendheid verwierf hij door zijn markante stijl, vooral tijdens de Brexitdebatten. Op feestjes en op kantoor was het op gegeven moment ’schijtlollig’ om te pas en te onpas ’Order, Order’ te roepen. In het begin was dat nog wel amusant tot het moment dat zelfs de meest humorloze (kantoor)pennenlikker dacht ’lollig’ te kunnen overkomen. Niet dus, maar dat begon na een tijdje ook voor Bercow zelf te gelden, de ’speaker’ merkte het effect van zijn optredens en gooide er nog een schepje bovenop. Zelfs zijn (strop)dassen werden mettertijd extravaganter. Typisch geval van ver doorgeslagen aandachtsziekte, ’Fne English Humour’ kon ik er niet meer in ontdekken. (noot: wegens zijn populariteit verscheen hij zelfs in Nederlandse talkshows, wat mij betreft ’the bloody f…. limit’ )
Bercow’s ’humour’ ontging de conservatieve politici tijdens de Brexit-debatten ook al. Hij gaf leden van het Lagerhuis – lees: Labour politici – meermaals de kans de parlementaire agenda te bepalen. Volgens het Britse gewoonterecht is dat een bevoegdheid die de regering toekomt. Daar had Bercow mooi Engelse lak aan. Boris Johnson cum suis waren regelmatig ’pissed off’ wat resulteerde in het breken met een (andere) 250-jarige traditie. Johnson was niet bereid Bercow in de adelstand te verheffen en daarvan raakte de voormalige speaker danig van de leg. In goed Engels was hij ’not amused’….
Al een paar dagen na zijn vertrek begon hij zijn eigen nest te bevuilen. ’De Brexit is de grootste vergissing van het Verenigd Koninkrijk sinds de Tweede Wereldoorlog’ was zo’n beetje de eerste zin die hij uitsprak tijdens een lezing. Bercow had kunnen weten dat een dergelijke schop (na) niet zonder consequenties zou blijven. Maar als reddingsboei was daar nog ene Jeremy Corbyn, de inmiddels teruggetreden leider van Labour. Begin 2020 droeg Corbyn Bercow voor om alsnog in de adelstand verheven te worden. Maar deze ’list’ werkte ook al niet, de hoogste ambtenaar van het Lagerhuis klaagde Bercow pardoes aan wegens pesterijen van het personeel én het bezigen van onwelvoeglijke taal in zijn tijd als ’speaker’.
In 2019, vlak na zijn afscheid had Bercow al een andere domper te verstouwen gekregen. ’The Conservatives’ pestten terug, want zeer tegen de gewoonte in meldde de partij in een officiële verklaring dat er in Bercow’s district voor de volgende parlementaire verkiezingen een tegenkandidaat zal worden aangewezen. Een sterkere motie van wantrouwen kun je je moeilijker voorstellen. Toch duurde het nog tot afgelopend weekend dat Bercow de ’conservatieve’ pijp aan Maarten gaf.
Bercow’s uiteindelijke vertrek is niet verrassend, maar dat geldt wel voor zijn politieke keuzes. Overstappen van de Tories naar die linkse arbeideristische Labourlieden? Dat is voor (bijna) elke Tory net zoiets als vloeken in de kerk, of erger nog: jezelf uitleveren aan de duivel! Geen probleem voor Bercow, de argumentatie voor zijn overstap was van een ’fijnzinnig’ niveau:’de partij is momenteel reactionair, populistisch, nationalistisch en soms zelfs xenofoob’. Tja, daar is geen woord Frans bij, maar hiermee was het nog niet afgelopen. Het was duidelijk dat Bercow’s frustratie-emmer boordevol was gelopen.
’Johnson heeft geen visie op een rechtvaardiger samenleving, mensen zijn de leugens en de holle frasen van de Prime minister zat, de huidige regering moet vervangen worden en alleen Labour kan dit voor elkaar krijgen, Johnson is een goede campagnevoerder, maar een waardeloos bestuurder’. Wilt U nog meer Conservatives/Johnson ’bashing’ van de heer Bercow vernemen? Het is wel voldoende zo, dacht ik.
Natuurlijk, Bercow heeft alle recht naar welke parij ook ’over te lopen’. Of the Labour party met de komst van de oud-speaker opschiet? Uiteindelijk niet denk ik, Bercow’s gedrag kan te gemakkelijk worden uitgelegd als het opgewonden en boze kleutertje dat er achter komt dat zijn beste vriendje de reep Cadburry chocolade uit zijn lunchpakketje heeft gepikt. Dat had zijn mammie nog met zoveel liefde ingepakt voor bij lunchtijd op de kleuterschool……
Bercow had beter in de voetsporen kunnen treden van John Cleese, één van de voormannen van Monty Python. Wat zegt U, Mr. Bean was nog een beter idee geweest? Eens, Mr. Bean pleegt namelijk niet veel teksten in zijn mond te nemen en dat lijkt me in het geval Bercow ook uitermate verstandig……
’Mr. Bean (Bercow) is essentially a child trapped in the body of a man. All cultures identify with children in a similar way, so he has this bizarre global outreach.’ (Rowan Atkinson, Brits komiek, 1955 – )
Terms & Conditions
Subscribe
Report
My comments