Op 21 april jongstleden overleed één van de bekendste gijzelaars ter wereld, de Amerikaanse journalist Terry Anderson blies zijn laatste adem uit op 76-jarige leeftijd. Bijna 7 jaar werd hij - voor een lange tijd geblinddoekt - vastgehouden, bovendien werd hij regelmatig aan geestelijke en fysieke martelingen blootgesteld. Waarna hij weer in ’zijn’ isoleercel werd gesmeten.... In deze ellendige omstandigheden bracht hij zijn eerste nacht (al) door, nadat hij door Shi’itische milities van Hezbollah was opgepakt (hij kwam net terug van een potje tennis in de Libanese hoofdstad Beiroet).
Hezbollah (lees Iran…) was niet geporteerd van de Amerikaanse invloed in het Midden-Oosten, de directe aanleiding van Anderson’s kidnapping - 16 maart 1985 - was de bemoeienis van de Verenigde Staten met de toenmalige burgeroorlog in Libanon. Ronald Reagan - de Amerikaanse president van dienst in die tijd - liet geen kans onbenut om Terry Anderson en nog 6 andere Amerikaanse gijzelaars vrij te krijgen. In dit kader werden zeer dubieuze ’deals’ gesloten, waaronder het in het grootste geheim verkopen van Amerikaanse wapens aan de Islamitische staat Iran. Deze zaak staat bekend als de Iran-contra-affaire.
Ofschoon Iran een vijand was van de USA (en omgekeerd…) werden er nota bene wapens geleverd aan een land dat Israël niet wilde erkennen (en nog steeds niet erkent). Een schandaal van de allerhoogste orde was geboren toen de wapendeals voor het grote publiek bekend werden. Zelfs Israël speelde een rol in deze ’affaire’, de toenmalige Israëlische regering - onder leiding van Shimon Peres en later Yitzhak Shamir - was zo vriendelijk om de wapens aan de Iraniërs te leveren. Dat terwijl de Iraanse (geestelijk) leider Ayatollah Khomeiny altijd heeft beweerd de tactiek van de verschroeide aarde op Israël toe te willen passen. Absurder kun je je het toch niet voorstellen?!
Waarom o waarom leverde de Reagan-administratie dodelijke wapens aan - zoals Reagan het zelf omschreef - de ’as van het kwaad’? Met deze handelswijze zouden gematigde, politiek invloedrijke Iraniërs bemiddelen bij het vrijlaten van de 7 gijzelaars, dat was het idee. ’Zouden’ ja, tot het schandaal in de publiciteit kwam in 1986. Overigens werden de betalingen die de Iraniërs verrichten voor de wapenaankopen deels illegaal doorgesluisd naar de contra-rebellen in Nicaragua. Het Amerikaanse congres had al eerder besloten GEEN goedkeuring te geven aan ondersteuning van de contra-rebellen, maar Luitenant-Kolonel Oliver North lapte al deze voorschriften aan zijn laars. Als lid van de American Security Council (NSC) was hij verantwoordelijk voor de transacties, het is moeilijk voor te stellen dat hij op eigen houtje handelde….. In Nicaragua steunden de Amerikanen (in het geheim) de contra’s die streden tegen de in 1985 aan de macht gekomen communist Daniel Ortega. In 1990 werd hij afgezet om in 2007 weer terug te keren als president. Ortega heeft zich sindsdien ontpopt als een brute dictator die politieke tegenstanders oppakt, martelt en/of om zeep brengt. Ach ja what’s new in Latijns Amerika….
Door de bovengenoemde dramatische ontwikkelingen slonken de kansen voor Anderson cum suis snel vrij te komen. Uiteindelijk werd hij, als laatste van de groep (van zeven) op 4 december 1991 vrijgelaten. Uiteraard is er een flinke som losgeld betaald, misschien horen we ooit wel eens hoeveel Dollars de Amerikaanse regering heeft moeten lappen. Burgers over de hele wereld waren geroerd na het zien van beelden van een breed lachende Anderson, samen met zijn zesjarige dochter Sulome. Time Magazine wijdde aandacht aan de terugkeer van de Amerikaanse ’verloren zoon’, (zie foto bovenaan dit artikel). De beelden van de eerste ontmoeting tussen vader Terry en zijn dochtertje gingen de wereld over…….
Een Amerikaanse rechter wees een schadevergoeding van 46 miljoen Dollar toe aan Terry Anderson die (terecht) werd betaald uit bevroren Iraanse tegoeden. Veel heeft de familie Anderson niet kunnen genieten van dit vermogen, dochter Solume kocht er een giga-hoeveelheid drugs en drank van (die ze ook consumeerde…) en de goedgelovige papa Terry belegde zijn geld in projecten die niet rendeerden. Sterker nog, alle miljoenen verdwenen als ’dust in the wind’. Anderson raakte ook nog eens in conflict met zijn verslaafde dochter die vervolgens een paar zelfmoordpogingen deed. Hiernaast liep Anderson’s huwelijk - ik zou bijna zeggen logischerwijze - op de klippen.
Uiteindelijk tekenden vader en dochter vrede met elkaar, Solume trad zelfs in zijn voetsporen van haar vader, tot op de dag van vadaag werkt ze als journaliste. Anderson wilde na zijn vrijlating zijn gijzelaarsverleden snel achter zich laten, maar dat lukte - natuurlijk - niet. Al snel sprak hij uit dat hij zijn gijzelnemers had vergeven, maar emotioneel was hij daartoe niet in staat. Jaren later merkte hij over zijn innerlijke strijd het volgende op: ’ik heb hier twee decennia mee geworsteld. Ik kan mijn woede over die tijd niet langer onderdrukken. Ze hebben zeven jaar van mijn leven afgepakt.’
Tja, het kon ook niet anders dat Anderson aan hevige posttraumatische stress zou worden blootgesteld. Ik kan me niet voorstellen dat wie dan ook na zo’n zevenjarige zenuwslopende periode zonder mentale problemen zijn/haar leven weer zou kunnen oppakken. Op de één of andere manier is Anderson dat toch (deels) gelukt gezien zijn verzoening met zijn dochter en de activiteiten die hij na zijn vrijlating heeft verricht. Hij hield zich ondere andere bezig met het helpen van Vietnam veteranen, gaf colleges op schools/universities of journalism en schreef een aantal boeken (waaronder de best seller Den of lions)
Tenslotte. Terry Anderson was een groot Bluesfan, waarschijnlijk was bluesmuziek regelmatig ’balsem voor zijn ziel’. Het is namelijk een wonder dat hij na zijn vrijlating er niet alsnog geestelijk aan onderdoor is gegaan. Van 2002 tot 2008 runde Anderson een bluesbar in Ohio. Welke bluesmuziek daar ten gehore werd gebracht? Wel, in ieder geval veel werk van Muddy Waters en B.B. King, twee van Anderson’s favoriete bluesartiesten.
Muddy Waters was een ’hoochie coochie man’ deze uitdrukking staat voor charsima, seksuele power en showmanship. Van deze 3 eigenschappen bezat Anderson charisma zeker, hiermee hield hij zichzelf namelijk onder controle. Dit bewijst zijn bijgaande uitspraak wat mij betreft: ’hoop was een gevaarlijke emotie, want het leidde altijd tot teleurstelling. Je moet je emoties vlak zien te houden, anders houd je het niet vol.’ Het probleem is natuurlijk alleen dat onderdrukte emoties op enig moment toch aan de oppervlakte komen. En dat overkwam Anderson regelmatig naar zijn vrijlating. Misschien heeft hij tijdens zijn talloze depressies wel eens naar bluesmuziek geluisterd. Bijvoorbeeld naar het beroemde ’Mannish boy’ van Muddy Waters dat inderdaad als balsem voor de (blues)ziel kan dienen. Maar misschien geldt dat nog meer voor B.B. King’s ’ain’t nobody home’. Anderson was immers bijna zeven jaar everywhere but home…..
Check op bijgaande link, Muddy Waters live. En B.B. King, ook live!:
https://www.youtube.com/watch?v=2QoBR-F3tp4&ab_channel=MUDDYWATERSVEVO
https://www.youtube.com/watch?v=b59Zh7I-ZZ8&ab_channel=GravityLimited
Terms & Conditions
Subscribe
Report
My comments