Serbinator wint - ondanks het wangedrag van zijn vader - voor de 10e keer het Australian Open

Novak Đoković heeft het dan toch weer gelapt, het Australische Grand Slamtoernooi staat na een jaar ’gedwongen rust’ weer op zijn naam. In de edities van 2019, 2020 en 2021 was hij ook al de sterkste, zijn eerste titel ’down under’ behaalde hij overigens al 15 jaar gelden (2008). De Servische geweldenaar heeft met in totaal 22 Grand slamtitels op zijn naam zijn collega Rafael Nadal dan toch geëvenaard. Đoković oogt nog fit al heeft de 35-jarige regelmatig te kampen met kleinere blessures zoals tijdens dit toernooi (aan zijn hamstring).

Nadal - bijna een jaartje ouder dan Đoković - kampt al jaren met kleinere of grotere blessures, maar ’The Djoker’ - de andere bijnaam van de Serviër - is voor zijn (tennis)leeftijd nog zo fit als een hoentje. De verwachting is dat hij nog minimaal één Grand Slam aan zijn palmares zal kunnen toevoegen. Vorig jaar werd de Serviër geweerd van de Australian Open vanwege het feit dat hij niet bereid was aan te geven of hij was gevaccineerd tegen het Covid-virus (of niet….). Uiteindelijk besliste de Australische minister van immigratie dat zijn visum werd ingetrokken, waardoor hij onverrichter zake ’down under’ moest verlaten. Het was allemaal nogal een gedoe, omdat even daarvoor een Australische rechter had geoordeeld dat Đoković ’niet meer had kunnen doen wat betreft het correct uitvoeren van zijn visumaanvraag’. Zijn vader, Srdjan Đoković was des duivels en meldde boos dat zijn zoon dezelfde behandeling ten deel was gevallen als ene Jezus van Nazareth….

Ook tijdens dit toernooi speelde papa Srdjan een dubieuze rol door buiten de stadionsmuren te poseren met aanhangers van Poetin, één van deze ’supporters’ droeg zelfs een shirt met het ’Z-teken’ van de Russische militairen. Natuurlijk waren uitroepen als ’leve Rusland’ niet van de lucht. Na deze provocerende actie meende papa er verstandiger aan te doen niet persoonlijk naar de finale te komen. Mmmh, ik ben er niet zo zeker van of deze beslissing genomen is door Novak’s vader zelf. Voor de finale verzuchtte Đoković het volgende: ’het is niet ideaal om je tijdens zo'n groot toernooi met randzaken bezig te moeten houden’. Tja daar heb je gelijk in ’Novax’ - nog een bijnaam van de grote tenniser - maar ik zou je toch een adviesje mee willen geven. Welk? Die papa van jou had zichzelf al veel eerder uit de publiciteit moeten houden, deze engerd haalt je alleen maar uit je concentratie.

Gelukkig kan deze Servische krachtpatser zich uitermnate goed focussen. Zijn tegenstander, de Griek Stéfanos Tsitsipás richtte zich op nadat hij in de eerste set eenvoudig ’weg’ werd gemept door Đoković. In de tweede set verloor de Griek in de tie-break terwijl hij daarvoor een setpoint net niet kon verzilveren. In de derde set kwam het wederom tot een tie-break die Đoković andermaal naar zich toetrok. Waarmee de Serviër in tranen kon uitbarsten….. Onvoorstelbaar deze tenniser, als de spanning op een hoogtepunt belandt houdt deze man zijn hoofd koel. het was (wederom) fascinerend om te aanschouwen. Waarmee maar weer eens bewezen wordt dat topsport niet alleen gaat over technische en tactische bekwaamheden, maar (vooral) ook om een ’killer instinct’ in ’the heat of the fight’. (nijn excuses voor de Engelse bewoordingen, maar die vind ik in dit verband sterker dan Nederlandse…)

Đoković bezit de 3 genoemde kwaliteiten in ruime mate die hem een groot tenniser maken. Helaas krijgt hij van veel tennisliefhebbers niet de waardering die hem toekomt. Uiteraard heeft dat ook met hemzelf te maken, de manier waarop hij zich heeft gedragen in de Coronapandemie heeft hem fors tegenwind opgeleverd. Midden in de Coronapandemie organiseerde hij een demonstratietoernooi, spelers omhelzden elkaar voor volgepakte tribunes in Belgrado (en in disco’s in de Servische hoofdstad met ontbloot bovenlijf). Gevolg: 3 spelers raakten besmet met het Covid-virus, de toeschouwers daargelaten…...

En dan heb ik het verder maar even niet meer over hoe zijn familieleden zich veelvuldig publicitair uiten. Tja, Đoković is nooit het lieverdje geweest van internationale tennisliefhebbers, liever juichen deze voor Nadal of - in het verleden - voor Roger Federer. Đoković heeft ook nog eens het nadeel dat hij staatsburger is van een land met een besmeurd verleden. De oorlog die de Serviërs - onder leiding van Slobodan Milošević - in de negentiger jaren begonnen zijn tegen Bosniërs, Kroaten en Kosovo-Albanezen is nog lang niet vergeten. En de huidige Servische regering onder leiding van Aleksandar Vučić? Mischien staat deze Servische president niet 100% achter Poetin, feit is wel dat Servië niet meedoet aan het Europese sanctiebeleid tegen die Kremlinbende. Bovendien flirt Vučić openlijk met het Russische regime en de president van Republika Srpska - Milorad Dodik - doet zulks nóg opener. 

De Serviërs staan er in de westerse wereld momenteel niet zo goed ’op’ en dat is tragisch en treurig. Daarom ben ik - afgezien van alle fratsen van Đoković - toch blij met de overwinning van ’Nole’ (nog een bijnaam van hem). Kunnen de Serviërs ondanks hun verkeerde keuzes, nederlagen en waardeloze leiders van de afgelopen 35 jaar toch een feestje vieren, het zij ze gegund. Na afloop van de finale klom ’Serbinator’ op de tribune om zijn familieleden en zijn begeleidingsteam te omhelzen. Vervolgens bleef hij minutenlang huilend tussen hen in liggen. Ontroerend? Ik vond van wel. Novak was zo emotioneel dat hij daarna half struikelend weer afdaalde naar het centre court.

Zijn boodschap aan Tsitsipas? ’Jouw tijd komt nog wel’. Wel Novak, die van jou is zeker nog niet voorbij….