(Celtic) HERO Wim Jansen. En icoon van Feyenoord én Ajax

Één van de grootste Nederlandse voetballers ooit is op veel te jonge leeftijd overleden, 75 jaar ’jong’ was Wim Jansen nog maar. Het ’Meesterbrein’ overleed aan de gevolgen van dementie, helaas een groot en bescheiden voetballer/voetbaltrainer is van ons heen gegaan.

Niet alleen in Nederland wordt in de media fors aandacht besteed aan dit voetbal- en Feyenoordicoon, de Engelse en Schotse pers pakt ook flink uit. In het seizoen 1997/98 was Jansen trainer/coach van Celtic Glasgow en pakte met deze club meteen het landskampioenschap. Hij wist rivaal Glasgow Rangers van de tiende titel - op rij - af te houden en verwierf daarmee een onsterfelijke status in het hoge noorden van het Britse eiland. Een Rotterdamse ’Hero’ was geboren…..De Schotse clubleiding durfde het destijds aan om de eerste niet-Britse (en niet-Ierse) tainer van de club aan te stellen, Jansen heeft Celtic niet teleurgesteld, hij kreeg het zelfs voor elkaar ’Henke’ Larsson van Feyenoord los te weken. Ook in Glasgow stelde de Zweedse spits zijn oefenmeester niet teleur. Larsson voelde zich kiplekker in Scholand en bleef tot 2004 in Celtic-dienst. Daarna vierde hij nog successen met Fc Barcelona waarme hij tweemaal landskampioen werd.

Het was geen toeval dat die andere meester - Johan Cruijff - erg geporteerd was van de kwaliteiten van Jansen, zonder overdrijving kan gesteld worden dat er sprake was van een twee-eenheid. ’Stille Willem’ begreep Cruijff’s technische en tactische inzichten exact, hij vertaalde deze op het veld en later bracht hij deze in de praktijk als trainer. Maar Jansen was zeker geen ’aanhangsel’ van Cruijff, zijn eigen voetbalintellect was (tevens) immens. Hij wist een wedstrijd als voetballer én trainer te ’lezen’. Teamgenoot Rinus Israël - niet iemand die strooit met complimenten – zei het volgende over hem: ’Wim zag de gaten. Hij wist waar balverlies zou ontstaan. Hij stond altijd op de goede plaats. Hij zag het voetbal geweldig.’

Jansen heeft een geweldige palmares, zijn grootste succes is uiteraard het winnen van de Europacup 1 in 1970 met Feyenoord waarna hij in datzelfde jaar tevens de wereldcup boven zijn hoofd mocht tillen. Een grote prijs met het Nederlands elftal werd hem helaas niet gegund, maar er zijn niet zoveel voetballers die kunnen claimen in 2 opeenvolgende WK-finales - in 1974 en 1978 - gespeeld te hebben. In 1974 was nota bene Wim Jansen de ’schlemiel’, hij was het die Bernd Hölzenbein ten val bracht, waardoor de Duitsers op gelijke hoogte kwamen. Uiteraard was het een ’Schwalbe’, maar de scheidsrechter was onverbiddelijk, geen wereldbeker voor de twee-eenheid Cruijff/Jansen dus….

In het begin van dit artikel memoreerde ik Jansen als Feyenoordicoon, maar eigenlijk is hij meer dan dat, namelijk een voorbeeld en een icoon van en voor het gehele Nederlandse voetbal. Jansen speelde ’binnen’ zijn mogelijkheden: hij was de sjouwer, de stofzuiger, de gatenvuller, het manusje-van-alles, altijd de juiste positie kiezend, functionele techniek, én geen overdreven balgoochelaar. Kortom: De ideale teamspeler. Met zijn 165 cm en gedrongen lichaamsgestalte wist hij bij elke tegenstander respect af te dwingen. Ook al werd hij vaak hard aangepakt, een doodschop uitdelen was hem vreemd.

Wim Jansen is ook een beetje Ajacied vanwege zijn tweejarige verblijf in Amsterdam. Zijn voetbalvriend Cruijff wist hem te overtuigen een contract te tekenen, het Feyenoordlegioen was woedend. In de Kuip kreeg hij een ijsbal op zijn oog waardoor hij de wedstrijd niet kon uitspelen. Het tekent de ’mens’ Jansen dat hij in het openbaar nooit geklaagd heeft over zijn ’ontvangst’ in Rotterdam. Met recht kunnen we dus spreken over een ’nationaal voetbalicoon’.

Na Jansen's (vriendschappelijke) afscheidswedstrijd België – Ajax (juni 1982) werd de voetbalicoon door Piet Schrijvers en Søren Lerby op de schouders genomen en van het veld gedragen. In gedachten zie ik Wim Jansen door twee fans op zijn zetel in de voetbalhemel gevleid worden. De ene fan is een Feyenoorder, de andere een Ajacied. En de Celticfan houdt de paraplu boven het hoofd van Wim. Om hem te beschermen tegen de Schotse regen…..

’Wim Jansen ademde voetbal, maar hij ademde zo zacht dat de buitenwereld het niet kon horen’ (bron: biograaf/sportjournalist Yoeri van den Busken)