Je bent van fan van de Top 2000 van de NPO of je bent het niet. ’To be or not to be’ zullen we maar zeggen. In 1999 werd de eerste top 2000 de ether in gestuurd in het kader van de milleniumwisseling en was oorspronkelijk bedoeld als éénmalig spektakel. Wegens het doorslaande succes besloot men tot een jaarlijks vervolg en het muziekspektakel bezorgt miljoenen luisteraars ’all over the world’ een hoop plezier. De Evangelische Omroep stond in 1999 zelfs omroeptijd af voor de popmuziek, daarvoor zijn we de Christelijke directie nog altijd dankbaar. Ere wie ere toekomt, zelfs als het de EO betreft. Ok, dit was een flauwe opmerking.
Gevoelens van nostalgie, weemoed, euforie en al die menselijke emoties die onze gevoelswereld beheersen worden in deze eindejaarsperiode nog eens extra versterkt. Het inmiddels verrezen top 2000 café is een doorslaand succes, popmuziekfans staan in de rij om een uurtje in het café de live uitzending bij te wonen. Ik kijk altijd met groot plezier naar de gezichtsuitdrukkingen van de aanwezige fans. Alle soorten emoties zijn van hun gezicht af te lezen, vooral van de wat weemoedige maar toch genietende ’ouderen’ krijg ik altijd een warm gevoel. Mij overvalt ook regelmatig een gevoel van heimwee naar ’thuis’ ofschoon ik meestal thuis verblijf tijdens kersttijd. Een mens zit zonderling in elkaar, nietwaar?
Ik heb nog even de lange lijst van disc-jockey’s doorgespit die door de jaren heen medepresentator van de top 2000 zijn geweest. Twee namen vielen me op: Ferry Maat en Frits Spits. Als kleine jongen luisterde ik reeds naar de piratenzender radio Noordzee en bij het horen van Ferry’s stemgeluid was ik meteen verkocht. En wie kent de Ferry Maat soulshow nou niet, wat een kanjer van een programma was dat. Tja en Frits Spits. Wat mij betreft de Koning onder radiomakers. Jarenlang stond tussen 6 en 7 uur ’s avonds de ’avondspits’ aan. De voormalig leraar Nederlands Frits Ritmeester – dat is zijn echte naam – was een genot om naar te luisteren, hij heeft mede mijn muziekvoorkeuren bepaald.
Als laatste nog die andere succesvolle ’spin-off’, het TV programma top 2000 à Go-Go. ’Popmuziekprofessor’ Leo Blokhuis is – samen met Matthijs van Nieuwkerk – de grote motor achter dit gezellige maar ook informatieve programma. Die Blokhuis moet wel een bovenkamer hebben van het formaat ’Buckingham Palace’, wat daar wel niet voor pophistorie is opgeslagen, onvoorstelbaar! Leo is op de biblebelt – in Wezep of all places! – opgegroeid als zoon van een gereformeerd predikant. Wij, gewone stervelingen mogen blij zijn dat Leo de psalmen en de gezangen ontgroeid is, zonder hem had ik bijvoorbeeld niet geweten wie er achter de sound van ’I feel love’ van Donna Summer had gezeten. Wie dat dan was? Giorgio Moroder uit Ortisei, Val Gardena Italia uiteraard!
Hieronder vindt U een willekeurige top 10 in willekeurige volgorde van mijn hand met wat extra – persoonlijke – informatie. Van zulke lijstjes zou ik er overigens honderden kunnen produceren, want van muziek krijg je nooit genoeg! Ik heb maar allerlei muziekstijlen door elkaar heen gehusseld
1.Blue Monday – New Order. Geweldig stampende sound van de newwave band uit Manchester. Het nummer uit 1983 was een pionier voor de moderne dans/house DJ muziek van de latere jaren. Vanwege de lengte van het nummer werd het alleen in de 12” versie uitgebracht. In het Verenigd Koninkrijk is het de best verkochte 12” single aller tijden. Het bewijs dat dit nummer ’groots’ is komt van Quincy Jones, DE producer van Michael Jackson. Hij was het die in 1988 een remix van ’Blue Monday’ opnam.
2.The thrill is gone ’live’ – B.B. King en Gary Moore. Natuurlijk één van de mooiste bluesjuweeltjes ooit gemaakt. De veel te jonge overleden Noord-Ierse gitarist Gary Moore was een virtuoos, zijn meesterwerk ’I still got the blues for You’ is misschien een beetje mainstream voor geharnaste bluesfanaten, het blijft een meesterwerk. Tja en B.B. King, wat moet ik nog over hem zeggen? Zijn kenmerkende gitaarsound is uit duizenden herkenbaar, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ’the thrill is gone’ eigenlijk een ’cover’ is. B.B. is wel in goed gezelschap, ook Willie Nelson, Aretha Franklin, MC Hammer en the Crusaders namen het nummer op.
3.Lust for life – Iggy pop. Door sommigen wordt Iggy wel the ’Godfather of punk’ genoemd. De voormalige woonwagenkampbewoner heeft een ruig leven gehad, zelfs met David Bowie heeft hij de geneugten van het leven geproefd. Een volstrekte non-conformist deze James Newell Osterberg jr – zijn werkelijke naam – en ’stagediver’ avant la lettre. ’Lust for life’ stampt en rookt dat het een lust heeft, je krijgt zelf onmiddellijk het ’stagedive-gevoel’. Pop heeft vele paden ’bewandeld’, één van de leukste is de samenwerking met de Servische Kroaat of Kroatische Serviër Goran Bregović. Kent U wellicht niet? Doodzonde!
4.By the way – Barbara Streisand. Als je het nu over een diva hebt, Streisand is er écht één. 24 karaats zelfs. Niet alle liedjes van haar zijn wat mij betreft met goud omrand, maar haar stem! Die maakt van elke song een pareltje. Boze tongen beweren dat moeder natuur haar niet begiftigd heeft met al teveel schoonheid. Dit bestrijd ik ten enenmale, wat een nonsens zeg! ’By the way’ is niet zo bekend bij het grote publiek maar wat mij betreft dé ’starsong’. Samen met ’Memory’ haalt dit meesterwerk het beste uit haar stem. ’He was gone long before he really left’. Amen.
5.Margherita – Riccardo Cocciante. Samen met Claudio Baglioni één van de allergrootste zangers uit Italië. Het is eigenlijk een schande dat geen van beide artiesten in de top 2000 terug te vinden zijn. Gelukkig hun liedjes wel. ’Margherita’ van Marco Borsato staat wel in de lijst maar het origineel is 1000 keer mooier. Én omdat het in het Italiaans wordt gezongen én omdat het door Cocciante wordt vertolkt. In één woord hartverscheurend. Niets ten nadele van Marco – hij eert eigenlijk Cocciante door talloze liedjes van hem vertaald te hebben – maar Riccardo is van een buitencategorie.
6.I still haven’t found what I’m looking for – U2. Wat mij betreft het mooiste nummer van de Ierse band met die typische gitaarsound. De videoclip is opgenomen in Las Vegas maar de gemeentelijke autoriteiten waren niet echt geporteerd van de komst van Bono cum suis. Men vreesde dat de clip nu niet bepaald een positief uithangbord voor de gokstad zou betekenen. Op gegeven moment zie je in de clip dan ook een motoragent langzaam voorbij komen die – schijnbaar – de opnames argwanend gade slaat. De U2’ers mochten ook niet filmen in de Las Vegas casino’s. Het resultaat is wat mij betreft een prachtig minimalistische clip die recht doet aan de boodschap van de song.
7.Doctor Love – First Choice. Natuurlijk! Disco mag niet ontbreken. We schrijven het jaar 1976 waarin de drie Amerikaanse ladies deze geweldige dancekraker uitbrengen. Zit volgens mij niet echt in het collectieve geheugen van Nederlandse discoliefhebbers maar bij mij wel! De volgende legendarische tekst is onderdeel van deze spetterende plaat: ’Doctor love, he ain’t go no competition, only he writes my prescription’. Ofwel: one First Choice song a day keeps the doctor away!
8.Secrets – DJ Tiësto. DJ muziek afkomstig van de polderbodem is één van de beste Hollandsche exportproducten en terecht! Sinds 2001 staat Tiësto in de top 6 van beste DJ’s ’all over the world’. Drie keer werd hij zelfs met goud bekroond. De ultieme erkenning kreeg hij toen hem de eer werd gegeven de opening van de Olympische Spelen in Athene muzikaal te omlijsten. Zijn bekendste creatie is ’Traffic’, maar met ’secrets’ laat hij zich van zijn beste kant zien. Dat doet hij overigens samen met de Amerikaanse DJ KSHMR. De basdreunen in de hoogtepunten van het nummer zijn alleen al een investering in een peperdure geluidsinstallatie waard.
9.Oude Maasweg – Amazing Stroopwafels. Wat is bluesmuziek? Elk mens geeft hierop zijn eigen unieke antwoord. Wat mij betreft is ’oude Maasweg’ één van de beste Nederlandse bluesnummers aller tijden. Het verdriet om de verloren liefde is in deze song bijna fysiek tastbaar, dus blues tot in de hoogste macht. De van oorsprong op straat spelende band heeft het meesterwerk overigens niet zelf bedacht. De Amerikaanse – inmiddels overleden – Leon Russell zong het nummer al eerder onder de titel ’Manhattan island serenade’. Maar de versie van de ’stroopwafels’ vind ik vele malen fraaier. En bovendien dient in elke top 10 een Nederlandstalig nummer te vinden zijn.
10.Winter in America – Doug Ashdown. Een Australische zanger die een koude winter in Amerika beschrijft, beetje zonderling, nietwaar? Bij het luisteren naar het nummer blijkt het te gaan om het koude hart van de muzikant zelf die lijdt aan zwaar liefdesverdriet vanwege de scheiding van zijn lief. Deze heeft hij overigens zelf veroorzaakt, triest aangegeven in de volgende zinsnede: ’I ‘ve learned something of love I wish I’d known before you left me’. De song is zo mooi ingetogen gezongen dat het onmiddellijke zielepijn oplevert bij de luisteraar, althans bij mij zeker. René Froger is een uitstekende Amsterdamse volkszanger maar aan dit meesterwerk had hij zich toch echt niet aan moeten wagen. Overigens vind ik het trieste zaak dat Doug Ashdown al vijf jaar niet meer in de top 2000 staat. Nog iets aardigs te zeggen over René Froger? Ja hoor, ook René staat niet meer in de top 2000 maar de creatie ’alles kan een mens gelukkig maken’ is een klassieker en mag wat mij betreft nooit ontbreken. Kan de groep BLØF nu niet één nummertje afstaan uit de top 2000? Tenslotte staan ze er met 19 songs in. Zoveel? Tja, lijkt me ook ietwat overdreven……..
Muziek en ritme vinden hun weg tot in de geheime plaatsen van de ziel. (Plato 427 v.C. – 347 v.C.)