Wim Kieft was na de Europa league-wedstrijd Feyenoord – AS Roma duidelijk in zijn oordeel over trainer José Mourinho: ’wat een lul, zeg’ klonk het uit zijn mond. Of ik het met hem eens ben? Natuurlijk, deze man is niet alleen verregaand arrogant, maar nog megalomaan ook getuige de door hem zelf uitgevonden bijnaam. ’The special One’, dat vindt hij de terechte typering van zijn persoon…
Toegegeven, Mourinho is een succestrainer bij uitstek, zijn internationale palmares zijn indrukwekkend. Toch zal hij zijn hele (trainers)leven gefrustreerd blijven, omdat hij in de publiciteit niet de waardering krijgt die hem - volgens eigen zeggen - wel toekomt. Teams onder zijn leiding spelen immer vanuit een gestaffelde defensie waardoor wedstrijden regelmatig niet om aan te ’gluren’ zijn. Maar Mourinho had in zijn trainerscarrière wel vaak het gelijk aan zijn zijde, hij won tot nu toe maar liefst 5 Europacups.
De Portugese trainer is regelmatig betrokken gewest bij opstootjes en andere schandaaltjes op en rond het veld. Voor journalisten een dankbaar object dus deze oefenmeester en dat was na de wedstrijd tegen Feyenoord al niet anders. Hij kon het niet laten om terug te komen op de finale van de Conference league van vorig jaar waarin Feyenoord het onderspit delfde tegen de Romeinen. ’De laatste tien maanden waren jullie aan het huilen, haha. Maar je hoeft niet te huilen. Weet je waarom? Je kunt de wedstrijd die je verloren hebt niet winnen. Ik beloof je: als ik verlies, zal ik slapen. Ik zal niet tien maanden lang nachtmerries hebben.’ Waarvan waren we getuige? Wat mij betreft van een gefrustreerde reactie van een gefrustreerde trainer.
Mourinho sloot het TV-interview af met de volgende opmerking: ’de wedstrijd is nog niet afgelopen. We zijn pas halverwege.’ Wauw, een waarheid als koe, wat een voetbalwijsheid! Jaren geleden verkondigde hij ook al een vergelijkbare waarheid: ’I have a problem, which is I’m getting better at everything related to my job since I started’. Met dien verstande dat deze uitspraak de ’eigen’ waarheid van Mourinho betreft. Tja, succes en een hoge (trainers)positie erotiseren niet alleen, het zorgt ook voor een disbalans in het geestelijk evenwicht van mensen. In de politiek zien we vergelijkbare gevallen, de Hongaarse premier Viktor Orbán acteert tegenwoordig als verlicht despoot met alleen nog maar ja-knikkers om zich heen. Over ene Trump heb ik het nog maar even niet….
Mouhrino meent dat zijn positie als ’net na God’ te bestempelen valt. Althans, dat meent de Portugese trainer betreffende zijn oude club Fc Porto. Zal Feyenoord-trainer Arne Slot straks hetzelfde beweren over Feyenoord? (bijvoorbeeld als hij na de zomervakantie een contract tekent met een Engelse topclub). Ik geloof er niks van, Slot kan worden beschouwd als de tegenpool van Mourinho. ’Every inch a gentleman’, dat is de geboren Bergentheimer, hij weet heel goed dat hij niet groter is dan welke club ook,
Dat geldt niet voor José uit Setúbal, Johan Cruijff had dat haarfijn in de gaten. Nummer 14 gebruikte zijn invloed bij Fc Barcelona om ene Pep Guardiola op de trainerstoel te krijgen. In plaats van? Die man uit Setúbal natuurlijk. Een juiste keuze, want Guardiola propageert aanvallend voetbal en heeft er nog succes mee ook. Hij heeft (nog) niet het aantal Europacups op zijn naam staan als Mourinho, toch wordt hij allerwegen hoger aangeschreven. Hoe zou dat nou toch komen José? Ten eerste komt dat door het gedrag van ’The Special One’, maar de tweede reden is nog veel belangrijker. Mourinho’s voetbalvisie sluit namelijk naadloos aan op het aloude ’catenaccio-motto’.
Wordt het daarom geen tijd om de volgende bijnaam voor José Mário dos Santos Mourinho Félix te bedenken? Hierbij mijn voorstel: ’God of catenaccio’