Laat ik eerst even stekelig beginnen. Matthijs van Nieuwkerk is zo’n typische linkse kosmopoliet, elke keer als hij als een mitrailleur zijn teksten op ons afvuurt moet ik onwillekeurig aan één van zijn hypocriete uitspraken denken. ’Ik verdien meer dan anderen. Dat is in iedere bedrijfstak zo. Als je meer succes hebt, dan verdien je meer’ meldde hij tijdens een interview een beetje geïrriteerd in het meisjesblaadje ’Linda’. De rap van de tongriem gesneden presentator vergat daarbij echter één ’klein dingetje’: de nationale omroep is niet een bedrijfstak, maar een mede door en aan de overheid gefinancierde en gelieerde organisatie. Beste Matthijs, een uitzonderlijk goede minister verdient toch ook niet meer dan de nog niet zolang gelden afgetreden minister c.q. voormalige sectretaris van de Oosterwoldse postduivenvereniging Halbe Zijlstra?
Typisch grachtengorderliaanse gedachtenkronkels die de geloofwaardigheid van van Nieuwkerk een beetje ondergraven. Wat de zaak nóg ongeloofwaardiger maakt is het feit dat de oude Parool hoofdredacteur via allerlei U-bochtconstructies sowieso op een salarisiveau terecht kwam waar Jan-Peter Balkenende – van die norm weet U wel! – waarschijnlijk natte dromen heeft gekregen.
Hiernaast sprong Matthijs’ politieke voorkeur regelmatig in het oog. Tenenkrommend vond ik zijn uitzending vlak voor de vorige Tweede Kamerverkiezingen. Twentenaar ’Jakhals’ Erik Dijkstra kwalificeerde Theo Hiddema als ’louche advocaat’, ’schreeuwsurinamer’ Prem Radhakishun zette Baudet cum suis neer als rattenvangers en dit alles onder goedkeurende blik van de hemelsblauwogige Rabobankdirectrice Barbara Baarsma. En Matthijs? Hij zat erbij en keek ernaar. Het effect was overigens naar mijn stellige overtuiging dat de spreekwoordelijke ’Henk en Ingrid’ het toen helemaal zeker wisten: morgen gaan we op Baudet of Wilders stemmen. Je zou bijna denken dat Thierry politieke zendtijd heeft gekocht bij de redactie van DWDD……..
Dan de muzieksmaak van Matthijs. Waar ik mij gruwelijk heerlijk aan geërgerd heb is het terugkerende item van de zogenaamde ’guilty pleasures’. Dat is muziek waarvan geacht wordt die eigenlijk verre van je te werpen maar die je stiekem toch helemaal ’te gek’ vindt. Matthijs had het zelf altijd over de ’goede-smaakpolitie. Daarmee bedoelt hij natuurlijk zijn kunstige vrindjes die met een sjaaltje om – nippend aan een Prosecco op een Amsterdams terras – hun afschuw uitspreken over de ’kitsch’ van Modern Talking, twee Duitse boys die met You’re my heart, You’re my soul de Europese hitlijsten bestormden.
Guilty pleasure, de uitdrukking is van een orbitaal hypocriet en arrogant niveau. Ach, dat plebs vindt die kitschmuziek leuk, maar het is inhoudsloos, maar, maar, stiekem genieten wij er ook van. Het is gewoon een voorbeeld van gereformeerd gedrag: stiekem de kat in het donker knijpen… Overigens vielen er wel eens vraagtekens te plaatsen bij de ’kwalitatieve’ muziekkeuzes van onze autocuekampioen. Hij liet – niet één keer overigens – Roxeanne Hazes in zijn show optreden en niet onder de noemer van guilty pleasure hoor! Een pleasure was het optreden van de dochter van André echter niet, haar ’gezang’ viel meer te vergelijken met het krassen van een kraai….
Afgezien van deze heerlijke ’guilty ergernispleasures’ is Matthijs echt een heel grote meneer in Medialand. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen hem een veertje in zijn bips te steken. Afgezien van zijn hypocrisie blijkt Matthijs ongekend eerlijk uit de hoek te kunnen komen, vooral tegen het einde van de DWDD-reeks. Hij durft bijvoorbeeld niet op de snelweg te rijden en interviews in een vreemde taal afnemen is hem een gruwel. Dat soort ontboezemingen zie ik Eva Jinek niet snel doen op de beeldbuis.
Op het gebied van sport, literatuur, muziek en wat al niet meer was DWDD door de jaren heen een oase in de woestijn van al die andere TV-shows. De recente uitzending met vrienden en oud-collega’s van de overleden Aart Staartjes was werkelijk een juweeltje. En niet sentimenteel, precies de goede ’touch’ gevonden, Hulde Matthijs! Huisdichter Nico Dijkshoorn was een streling voor het gehoor en zelfs ’piepkuiken’ Marc-Marie Huijbregts begon ik zowaar sympathiek te vinden. Prachtige ruzies ook, bijvoorbeeld met de soms naast zijn schoenen lopende Peter R. de Vries die naar de studio was gekomen om zijn nieuwe boek te promoten. Matthijs zette speurneus Peter op zijn plaats, maar dat deed de Vries – ‘in return’ – ook.
Uiteraard komt Matthijs in aanmerking voor een Koninklijk lintje, of heeft hij die al? ’Anyway’, wat DWDD heeft betekend heeft voor de Nederpop is onvoorstelbaar. Aan de hand van Matthijs kregen we de beste Nederlandse bands, zangers en zangeressen voorgeschoteld. En vaak nog op een zeer bijzondere wijze ook. Een artiest zover krijgen om gewoon aan de discussietafel zijn gitaar tevoorschijn te laten halen waarna hij/zij een prachtig lied ten gehore brengt….. Indrukwekkend en uitermate goed bedacht. Wat mij betreft komt Matthijs zelfs in aanmerking voor de BUMA Cultuur Pop Award.
De sublieme vertolking door André van Duin van ’la Bohème’ was wat mij betreft één van dé hoogtepunten van DWDD. Waarom? Het nummer is origineel uitgebracht door Charles Aznavour(ian) die voor Matthijs op eenzame hoogte staat. Het was een emotioneel moment voor de immer zonderling gecoiffeerde Matthijs, maar hij hield zich in. Dat sierde hem, in de huidige tijd is het ’emotion TV’ dat de klok slaat maar in de meeste gevallen betreft het ’bedachte emotie’. Vaak stroomt het TV-scherm over van krokodillentranen, een uitnemend voorbeeld hiervan is Umberto Tan. Een half jaar voordat zijn TV-show werd opgedoekt nam hij al iedere avond afscheid van het scherm, daarbij tranentrekkend toegezongen door C-artiesten uit de RTL-stal.
Nee, dan Matthijs. In de laatste uitzending ging het beeldscherm gewoon op zwart, het was over en uit. Zonder de bedoeling sentimenteel te willen overkomen: Matthijs jongen, we zullen je missen!
Tot zover!
Modern Talking, You’re my hart, You’re my soul, gaaf nummer overigens: https://www.youtube.com/watch?v=4kHl4FoK1Ys