Vredesduif? Maar Anwar Sadat onderhield toch als kolonel contacten met de Nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog? En was hij het niet die na afloop van de oorlog - mede - een moordaanslag beraamde en liet uitvoeren op een politieke tegenstander? Bovendien was Sadat in 1952 lid van de zogenaamde ’vrije officieren’ die een staatgreep pleegden, waarna koning Faroek I het veld moest ruimen. Maar de meest oorlogszuchtige daad van Sadat was wel het ontketenen van de Jom Kipoeroorlog (of Ramadanoorlog) tegen Israël in 1973. In totaal vielen er tijdens de gevechten meer dan 15.000 doden en zo’n 35.000 gewonden.
Aan de andere kant verbrak Sadat de banden met de Sovjet-Unie in 1972, hij zette in dat jaar pardoes alle militaire Sovjet-adviseurs het land uit. Nadat hij in 1976 voor zes jaar herkozen werd als president trok hij zijn stoute schoenen aan. Als eerste Arabische leider werd hij - in 1977 - officieel in Israël verwelkomd door de toenmalige Israëlische premier Menachem Begin. Vervolgens sprak hij ook nog het Israëlische parlement - de Knesset - toe, voowaar een vermetele stap. Daarna ging het razendsnel. Egypte en Israël kwamen in het Amerikaanse Camp David al het volgende jaar tot een akkoord. Egypte erkende als eerste Arabische land formeel de Israëlische staat. Als tegenprestatie gaf Israël de controle over de Sinaï-woestijn op waarna Egypte full control (terug) verwierf over dit gebied. De vredesbesprekingen werden - uiteraard - begeleid door de Amerikanen, na ondertekening van de Camp David-akkoorden stond de toenmalige Amerikaanse president Jimmy Carter trots tussen de ondertekeneraars Begin en Sadat. (noot: de voormalige presidentiële pindaboer is onlangs 100 jaar geworden en heeft via zijn familie al aangegeven dat hij op 5 november aanstaande full-hearted op Kamala Harris zal stemmen).
Het leek er in eerste instantie op dat het toch mogelijk zou worden dat Israël niet alleen met Egypte, maar ook met zijn andere Arabische buurlanden in vrede zou kunnen leven. Helaas stak - of staken - de Verenigde Naties daar een stokje voor. Luttele maanden na de ondertekening van het Camp-David akkoord werd het gedeelte dat de Palestijnen betrof naar de prullenbak verwezen. De onrust bleef in het Midden-Oosten, sterker nog in 1987 kwamen de Palestijnen hardhandig in opstand tegen hun Israëlische overheersers. De eerste intifada was een feit, maar de hoop was nog niet vervlogen. In 1993 werden de Oslo-akkoorden ondertekend tussen Israël en de Palestijnse bevrijdingsorganisatie, de PLO. Op 13 september van dat jaar stond de glunderende Amerikaanse president Bill Clinton tussen Israël’s premier Yitzhak Rabin en PLO-leider Yasser Arafat in. Na enige schroom was Rabin zelfs bereid een hand te geven aan Arafat. De internationale commentaren waren - voor een groot deel - himmelhochjauchzend. zou het Midden- Oosten eindelijk een plek van vreedzaam samen leven kunnen worden?
Het antwoord hierop is helaas een dikke ’NEEN’, de Oslo-akkoorden hebben geen vrede gebracht maar uiteindelijk meer (militair) geweld. Als eerste moest Rabin het zelf ontgelden, hij werd 2 jaar na de ondertekening van de Oslo-akkoorden vermoord door ene Yigal Amir, een extremistische-zionistische jongeling die een orthodox-Joodse opvoeding ’genoten’ had. Hiernaast bevatten de Oslo-akkoorden een essentiële weeffout, de PLO erkende namelijk officieel de staat Israël, maar van erkenning van een Palestijnse staat door Israël was geen sprake. In de akkoorden werd zelfs niet gerept van een belofte van Israël’s zijde dat te zijner tijd een Palestijnse staat zou worden erkend. Sommigen zeggen dat de Oslo-akkoorden het maximale resultaat was wat de Palestijnen konden bereiken. Anderen menen dat de akkoorden de (verdere) kiem hebben gelegd voor de latere intifada’s en (militaire) geweldsplegingen door de Israëli’s. Om van de activiteiten van de (terroristische) organisaties als Hamas en Hezbollah maar te zwijgen.
Wat mijn zienswijze is? Volgens mij is het allemaal lood om oud ijzer, in het verleden is er immers geen enkele Israëlische regering geweest die het erkennen van een Palestijnse staat ook maar één moment overwogen heeft. En het ziet er niet naar uit dat na toekomstige parlementsverkiezingen er een meerderheid onstaat voor een dergelijke tournure in de Israëlische politiek. Uiteindelijk vinden bijna alle Joodse partijen - van links tot rechts - een dergelijke optie onbespreekbaar. Het probleem is dat de meeste westerse politici én media nog steeds lippendienst bewijzen aan de wens tot het realiseren van een onafhankelijke Palestijnse staat. Terwijl ze weten dat dit altijd een no go zal blijven!
Het uiteindelijke doel van de meeste Joodse politieke partijen - en dus een meerderheid van de bevolking van Israël - is het volledig bezetten en koloniseren van de Westelijke Jordaanoever en het verdrijven van de oorspronkelijke Palestijnse inwoners uit het zogenaamde Heilige land. Dit geldt ook voor de Gaza-strook, maar Egypte is nog steeds halsstarrig in het toelaten van Palestijnse vluchtelingen bij de zuidelijke grenspost Rafah. ’From the river to the sea, Palestine will be free?’ Het is meer ’from the river to the sea, Israel will prevale’. Ik vrees dat over een paar decennia alle Palestijnen de Westelijke Jordaanoever en de Gaza-strook zijn ontvlucht of de dood hebben gevonden. De (militair) sterkste - in dit geval Israël - zal winnen, De Verenigde Staten zullen wegkijken net als de meeste westerse landen met in hun kielzog Rusland en China. Maar let wel, dat wegkijken zal net zo gelden voor landen als Egypte en Saoedi-Arabië. De leiders van deze landen - en de leiders van de meeste andere Arabische landen - interesseert het lot van de Palestijnen namelijk ook geen zier. En Hezbollah en Hamas dan? Deze zullen worden gemarginaliseerd door de militaire stootkracht van Israël. Uiteindelijk zullen deze ’clubs’ geen rol van betekenis meer spelen op de Westelijke Jordaanover en in Gaza-strook (behalve op ’guerilla-niveau’). Waarom niet? De Westelijke Jordaanover is al bijna geannexeerd door Israël en in de komende decennia is de Gaza-strook hetzelfde lot beschoren.
De volgende diaspora betreft de Palestijnen, een volk dat zijn land compleet zal kwijtraken Cynisch genoeg lijkt dit lot op dat van het oude Joodse volk. De geschiedenis herhaalt zich misschien niet één op één. maar zij rijmt wel vaak. Deze laatste uitspraak heb ik ’geleend’ van de Amerikaanse schrijver Mark Twain. Hij is overigens niet toevalligerwijze geboren in de - destijds - slavenstaat Missouri……
Terms & Conditions
Subscribe
Report
My comments