Het is alweer wat jaartjes geleden dat ik - voor de eerste én laatste keer - een Starbucks filiaal binnentrad in het centrum van Boedapest. Ik was aanvankelijk verheugd dat een zakenrelatie me juist in een dergelijk etablissement uitnodigde, want eindelijk zou ik eens een keuze kunnen maken uit het uitgebreide (koffie)assortiment van deze Amerikaanse keten. Wat te denken van bijvoorbeeld een white chocolate macademia cream cold brew? Helaas waren (en zijn) dergelijke noviteiten niet aan mij besteed, in een koffiezaak prefereer ik een een vers kopje espresso met een glaasje water of een kop vers gezette koffie van arabica-bonen. Espresso was gelukkig onderdeel van het koffiemenu, voor een gewoon kopje koffie zou ik genoegen moeten nemen met een zogenaamde Americano.
Maar, riposteerde ik aan de counter, Americano is espresso aangelengd met heet water. Ik prefereer een kopje koffie (ofwel een langere espresso) dat in één keer uit de koffiemachine komt. Vanachter de counter werd ik schaapachtig aangekeken door de Starbucks-medewerker, mijn verzoek/vraag werd niet eens begrepen. Rustig legde ik de medewerker uit dat de uitdrukking Americano is ontstaan in Italië waar de aldaar gestationeerde Amerikaanse militairen tijdens de Tweede wereldoorlog regelmatig heet water toevoegden aan de - voor hen - te straffe espresso koffie. Waarna dit ’gebruik’ in de Verenigde Staten werd ingevoerd. Ik meldde nog dat ik me realiseer me te bevinden in een outlet van een Amerikaanse multinational, maar dat zulks toch niet betekent dat ik geen verse kop koffie - in Italië een een caffè lungo genaamd - kan bestellen? Nee helaas, deze mogelijkheid werd - toen - door Starbucks niet geboden.
Ik zette me volledig gedesillusioneerd aan het tafeltje waar mijn zakenpartner al volop lurkte aan een rietje. Onder dat rietje bevond zich minimaal een halve liter - composteerbare - beker vol met, ja met wat eigenlijk? Misschien wel met een Caramel Macchiato of een Pumpkin Spice Latte. Voorzichtig stelde ik de vraag of het goedje in zijn beker in de verte nog iets van een koffiesmaak herbergde. Maar ook mijn zakenpartner begreep mijn vraag geenszins, wel bejubelde hij de grote toef caramelslagroom die zich bovenop zijn drankje bevond. Nu ja, drankje? Een plens vocht in een giga beker. In de grootste Starbucksbeker past overigens 20 oz vocht.20 oz? Dat staat voor 20 ounce, dat is 20 X 29,57 milliliter. Mmh, zo’n ’bakje’ van 20 ounce kan dus gevuld worden met bijna 0,6 liter vloeistof. In veel gevallen wordt er een hoop ijsklonten toegevoegd aan de consumptie wat natuurlijk een fikse besparing oplevert voor de Amerikaanse koffieketen. Koffie, chocolade, slagroom zijn immers nu eenmaal iets kostbaarder dan ijsklonten, nietwaar?
Maar goed, laten we eens naar de positieve bijdrage kijken die Starbucks met zijn 38.000 outlets (worldwide) zegt bij te dragen aan het milieu. Wel, in het hoofdkantoor in Seattle zijn ze nogal ambitieus, het doel is om van koffie het eerste duurzame geproduceerde landbouwproduct ter wereld te maken. De koffie die Starbucks inkoopt moet bijvoorbeeld voldoen aan de zogenaamde C.A.F.E. Practices-standaard. C.A.F.E. staat voor Coffee and Farmer Equity, dit houdt onder andere in dat de ingekochte koffiebonen duurzaam worden geteeld en verpakt. De Farmer Equity betekent dat Starbucks zich sociaal verantwoordelijk voelt voor de koffieboeren. In de praktijk betekent dit dat zij de mogelijkheid krijgen leningen af te sluiten bij Starbucks, bovendien stelt het bedrijf klimaatbestendige koffiebonen ter beschikking.
Wauw, dat is toch allemaal geweldig? Ja, op het eerste gezicht wel, ware het niet dat de C.A.F.E. Practices-standaard is ontwikkeld en gecontroleerd wordt door Starbucks. Aha, het concept ’de slager keurt zijn eigen vlees’ gaat hier dus op? Zeker wel, de controle op de supply chain wordt uitgevoerd vanuit Seattle wat de betrouwbaarheid van de C.A.F.E certificering nu niet bepaald ten goede komt. En dan is er nog het nieuws betreffende de onlangs nieuw aangestelde CEO Brian Niccol. Deze manager heeft het volgende bedongen in zijn arbeidsovereenkomst: 1. een basissalaris van 1,6 miljoen Dollar per jaar. In dat eerste jaar kan zijn bonus oplopen tot 100 miljoen Dollar, hiernaast ontvangt hij bij goede resultaten tevens aandelen Starbucks. 2. Niccol mag blijven wonen in Newport Beach, Californië, dit terwijl het Starbucks hoofdkantoor zich in het bijna 2000 autokilometers noordelijker gelegen Seattle bevindt. Google maps geeft aan dat de reistijd 18,5 uur beslaat, zonder files welteverstaan. Het is dus zeer aannemelijk dat Niccol zeer regelmatig door de lucht zal heen en weer reizen. (nagekomen bericht: Starbucks stelt zelfs een privéjet ter beschikking aan Niccol.....)
Mmh, niet echt milieubewust voor een company die duurzaamheid hoog in het vaandel heeft staan en zich tot doel heeft gesteld om de CO2-reductie tot het jaar 2030 te halveren. Maar geef die Niccol eens ongelijk, Newport Beach heeft prachtige stranden, bulkt van de luxe, glamour, chique restaurants en high-end boetieks. Bovendien zijn er maar liefst 5 Starbucks outlets in Newport beach, Niccol kan dus uitkiezen in welke Statbucks-zaak hij zijn pumpkin spice latte bestelt. Of hij straks zelf gaarne in één van zijn eigen koffietenten binnen zal stappen? Ik heb een donkerbruin vermoeden dat hij liever per motorjacht vertrekt naar Catalina Island. Daar is het koeler dan in de stad en hoeft hij niet steeds pontifcaal een composteerbare kartonnen beker in zijn hand te houden. Nee, Brian kan op het achterdek zichzelf zijn met een glas champagne in zijn linker- en een sigaar in zijn rechterhand. Tja, wie wil er nu niet op grote voet leven? Voor Niccol geldt dat binnenkort ook letterlijk want zijn CO2-voetafdruk zal weldra de maat bereiken van ene Goliat(h).
Maar iedereen weet wat het uiteindelijke lot werd voor Goliat(h), hij werd geveld door de kleine David. Aaah! Op zo’n afloop moet gedronken worden. Ik stel voor om te klinken met een dubbele espresso, inclusief een forse scheut cognac, de zogenaamde cognac-espresso. Of de Carajillo op z’n Spaans. Nu nog een fikse corona sigaar in de brand steken en achterover liggend luisteren naar de oude hit van de band VOF de Kunst: ’één kopje koffie!’ Zie bijgaande link:
Terms & Conditions
Subscribe
Report
My comments