Sportman van het jaar 2018

Wie moet er sportman van het jaar worden op 19 december aanstaande? Rekstokacrobaat Epke Zonderland, die voor een turner met 32 levensjaren nog altijd zijn ongelooflijke kunsten vertoont? Of langebaan schaatser Kjeld Nuis, de tweevoudig Olympisch goudwinnaar op de 1000 en 1500 meter? Of Jeffrey Herlings de eerste Nederlandse winnaar van de wereldtitel motorcross in de Koningsklasse? Wat mij betreft een simpele zaak. Kjeld is getrouwd met de bloedmooie Jill Lauren de Robles, ex Miss Nederland en ook ex Miss Drenthe trouwens. Haar willen we wel op het podium zien natuurlijk!! Iets serieuzer? Ok hoor!

Epke heeft al 4 keer gewonnen, valt dus af. Tja, en dan motorcross? Heel knap hoor, sportman van het jaar in de Achterhoek lijkt me in eerste instantie echter meer op zijn plaats. Kjeld blijft dan over als mijn favoriet, MAAR als Epke al zo vaak heeft gewonnen, dan heeft Sven Kramer het enige en authentieke recht op deze hoofdprijs, ook dit jaar. Als U onderstaand artikel leest dat ik in dit voorjaar heb geschreven na afloop van de Olympische Winterspelen bent U het hopelijk met me eens.

KONING KEIZER KRAMER

Sven Kramer komt uit een echte schaatsfamilie. Zijn vader Yep werd in 1983 de Europese titel allround ontstolen toen hij aan moest treden voor de 10 kilometer op zeer slecht ijs. Helaas werd hij tweede en daarmee is een echte hoofdprijs uitgebleven, maar ja hij had de pech generatiegenoot te zijn van onder andere Frits Schalij, Hilbert – vogelpoepje op de baan – van der Duim en Hein Vergeer. De reden dat ik Yep me nog levendig herinner is overigens door de grote maat van zijn neus, maar dit terzijde. In 1996 beleefde hij zijn ’glorious moment’ door het NK marathonschaatsen op natuurijs te winnen.

Sven Kramer is een echte stânfries, hij ging/gaat altijd door roeien en ruiten en heeft een onvoorstelbare trainings- en wedstrijdmentaliteit. Mooi vind ik zijn litteken op de wang die hij als kleine jongen opliep toen een glazen schuifpui in de weg zat. Met de huidige plastische chirurgietechnieken had deze al lang weggelaserd kunnen worden. Maar tot op de dag van vandaag weigert Sven de adviezen van Gerard Joling en Monique van de Ven op te volgen. Alhoewel Sven een relatie heeft met de langbenige  Naomi van As was – of is misschien nog steeds – zijn ultieme droom om in bad te liggen met Marianne Timmer. Helaas voor jou Sven – en voor ons – heeft die enge schaatstrainer, de Amerikaan Peter Mueller deze honneurs al jaren geleden waargenomen. Op vragen als ’wat had je gedaan als je geen schaatser was geworden’  komen antwoorden als orthodontist, terwijl hij niet eens kan vertellen waarom. Dit lijkt me volstrekt logisch, want Sven is bezig met schaatsen en nog eens schaatsen, de rest kunnen ze aan de geiten geven. Sporthumor heeft hij wel en deze is volgens mij universeel, want ook schaatsers vinden het zo zegt Sven – net als voetballers – bijzonder humoristisch om een drol in iemands schoen/schaats te leggen.

Sven is altijd scherp voor de camera’s. De verslaggever van dienst Bert Maalderink maakte in Zuid-Korea een paar fouten, waarop Sven fijntjes opmerkte of Jeroen (Stekelenburg) het interview mischien zou moeten overnemen. Dit was tegen het zere been. Tijdens een huldiging in het Heineken Holland house bleef het zo rumoerig dat Sven niet eens verstaanbaar was. Dat kwam niet zozeer door de Nederlandse supporters maar door ander lallend ’event-publiek’ dat het Holland House als een oktoberfest betrachtte. Sven kreeg ze in het Nederlands niet stil, daarna moest het nog in het Engels gecommuniceerd worden, driewerf schande! Sven haalde zijn revanche door de tegel met de bronzen plak  voor de ploegenachtervolging in het publiek te plempen waarbij twee lichtgewonden vielen. Als het moet neemt Sven geen blad voor de mond, daar kan oud-voorzitter van de schaatsbond Doekle Terpstra over meepraten. Toen Sven deze incompetent noemde was voor Terpstra opstappen het devies, waarop Sven opmerkte dat hij geen spijt had van zijn statement, ’want ik conctreer me nu op hard schaatsen’. Waarvan akte.

De langere afstanden zijn op het lijf van Sven geschreven, alhoewel op verschillende WK afstanden de 1500 meter één keer zilver en één keer goud voor hem opleverde. De 5000 meter is DE afstand voor de Fries, het is een afstand waarin hij – zoals Mart Smeets mooi formuleert – ’woont’. Tel maar na, maar liefst acht keer goud op de WK afstanden, driemaal goud op de olympische spelen en één keer zilver, een welhaast bovenmenselijke prestatie. De 10.000 meter is iets minder, maar nog steeds van een onaards niveau. Welke schaatser heeft vijf WK afstanden op zijn naam, en een zilveren medaille op de olympische spelen. In totaal heeft Sven negen medailles gehaald op de olympische spelen maar daar kunnen we virtueel eigenlijk nog twee bij optellen.

In 2006, tijdens de Olympische spelen in Turijn stapte Sven in de halve finale ploegenachtervolging op een blokje, ging onderuit waardoor het goud naar de Italianen ging. Nederland had echter ’by far’ de beste achtervolgingsploeg. In Vancouver 2010 ging het op de tien kilometer jammerlijk fout, doordat Gerard Kemkers Sven de verkeerde bocht instuurde. Vanaf dat moment is de 10 kilometer voor hem eigenlijk een ’Angstgegner’ geworden. Van goud is het nooit gekomen en dat zal een levenslange frustratie blijven. In Zuid-Korea was het zenuwachtigheid troef, je kon het voor de race eigenlijk al zien, Sven weer naar de catacomben, voeten uit de schaatsen, er weer in etc. De energie was al voor de race uit het lijf, doodzonde…. Niks is toeval in het leven want coach Kemkers zelf was al eens onderuit gegaan op de 5 KM tijdens de olympische winterspelen in calgary – hij won desalniettemin brons – en kreeg later last van een klapvoet. Ted-Jan Bloemen – T.J. Flowers – won in Canadese kleuren en het is hem van harte gegund. Alleen, net als bij de WK voetbal in duitsland 1974 herinnert zich iedereen over de hele wereld zich het wonderteam van Cruijff c.s.. De 10 KM in Zuid-Korea zal de toekomst ingaan als de gemiste kans van Sven, niet meer, niet minder. Overigens is dat volledig correct, had Bloemen maar niet de plaquette van de vorige wereldrecordtijd – van Sven uiteraard – op de 5 KM voor de camera moeten verpulveren. Net goed!

Sven is een fanatieke Fries en heeft gedurende al die lange schaatsjaren zijn lijzige zangerige Friese accent behouden. Dit in tegenstelling tot Bartje Veldkamp die ik laatst bij Studio Sport bijna Algemeen Beschaafd Nederlands hoorde praten. Wat is er gebeurd? Waar is die brutale Hagenees gebleven die in het verleden als actieve schaatser zijn schaatsen prachtig vloekend wegsmeet na een mislukte 10 KM. Je hoort wel eens die arrogante grachtengordelverhalen over die provinciale schaatsers, maar Sven is allesbehalve provinciaal, hij is authentiek. Klasse, hoe hij na de mislukte 10 KM in Zuid-Korea de verslaggever te woord stond: ’het is onwijs klote, ik heb er jaren alles aan gedaan, maar het was gewoon niet goed genoeg’. Elke sporter kan hier een voorbeeld aan nemen.

Ik hoop dat Sven nog even doorgaat, want Koning, Keizer, Admiraal, Sven is de beste van allemaal. Friesland kan trots zijn op zo’n kanjer, Nederland trouwens ook.