Hongaars/Hollands (Voetbal)Trauma

Nee, nee, dit artikel gaat nu een keer niet over het Hongaarse ’Trianon-trauma’, weest U gerust! En ook niet over het actuele trauma van het CDA dat definitief kapot geschoten lijkt door de heren Omtzigt en van Lienden. Het onderwerp betreft het gezamenlijke (voetbal)trauma van Hongaren en Hollanders. ’Niet-voetballiefhebbers’, nu niet meteen wegklikken, de nog steeds niet geheelde wonden gaan namelijk over veel meer dan voetbal alleen.

In 1954 trad het Hongaarse ’gouden team’ – az arany csapat – aan tegen de West-Duitsers in de WK-finale van Bern (Zwitserland). In de groepsfase hadden de Hongaren de Duitsers met maar liefst 8 – 3 aan de dijk gezet. Dit kunstje zou wel even herhaald worden tijdens de finale. Het zelfvertrouwen bij de ’Mighty Magyars’ was immens, het jaar ervoor hadden ze de Engelsen in het Wembley-stadion nog met 3 – 6 ’afgedroogd’. De wereldtitel kon de Hongaren eenvoudigweg niet ontgaan, de kater na het 3 -2 verlies is tot op de dag van vandaag voelbaar. De Duitsers deden daar van hun kant nog een schepje bovenop door te spreken van ’das Wunder von Bern’. Om nog meer zout in de wonden te strooien werd er zelfs een – overigens prachtige – docu-film gemaakt, die niet alleen het ’voetbalwonder’ ondersteepte, maar tevens het ’Wirtschaftswunder’ van het uit de ruïnes (her)opgebouwde Duitsland. Stervoetballer Ferenc Puskás had het nakijken…..

In 1974 trad het Nederlands elftal aan tegen de West-Duitsers in de WK-finale te München. Het zelfvertrouwen van Oranje was immens, bovendien werd tijdens het WK in Duitsland het zogenaamde ’totaalvoetbal’ geïntroduceerd. Prachtige overwinningen – bijvoorbeeld tegen Brazilië – waren het gevolg, die Duitsers zouden ’we’ ook wel even pakken in de finale. Bijna elke Nederlander weet welke eindstand op het scorebord stond, we waren er ’toch ingetuind’ kenschetste commentator van dienst Herman Kuiphof treffend. Stervoetballer Johan Cruijff had het nakijken….

Het WK-finale trauma kreeg in het geval van Nederland nog twee keer een vervolg. In 1978 schoot Robbie Rensenbrink in de finale tegen de Argentijnen in de laatste minuut op de paal, in de verlenging velde Mario Kempes het vonnis. En in 2010 was Arjen Robben in de finale tegen de Spanjaarden wel erg dicht bij een goal, maar zelfs Wesley Sneijder – in zijn beste vorm – kon het tij niet meer keren. Tja, in totaal kom ik dus als Nederlandse Hongaar – of Hongaarse Nederlander, zo U wilt – op maar liefst 4 trauma’s uit. Bij de start van elk EK of WK-voetbal komen de fatale herinneringen als vanzelf weer bovendrijven.

Vergeet ik niet de revanche van het Nederlands elftal in 1988, toen Oranje op het laatste moment de Duitsers versloeg tijdens de halve finale? Nota bene in Hamburg! Dat was oogstrelend, maar toch een soort ’surrogaat-genoegdoening’. Ten eerste betrof het de halve finale en ten tweede was het ’maar’ een EK-duel. En de revanche van de Hongaren? Helaas, daar is het niet meer van gekomen, het hongaarse voetbal bleef na 1954 wel op relatief hoog (Europees) niveau, maar vanaf de negentiger jaren van de vorige eeuw kwam de klad er flink in. EK/WK-eindrondes werden niet meer bereikt totdat 5 jaar geleden de Magyaren verrasten door Oostenrijk te verslaan en tegen Portugal – de latere EK-winnaar – gelijk te spelen.

Wederom zijn de Hongaren er deze keer bij, er werd meteen gevreesd met grote vrezen. In de ’groep des doods’ bevinden zich Europees kampioen Portugal, wereldkampioen Frankrijk en Duitsland……U voelt ’m al, na het verrassende 1 -1 gelijkspel tegen de Fransosen kan er iets van het trauma worden weggepoetst, als Hongarije de laatste groepswedstrijd winnend afsluit tegen de Duitsers. In dat geval bestaat er zelfs een kans dat de Duitsers meteen kunnen terugkeren naar de ’Heimat’. De kans hierop is astronomisch klein, maar de Hongaren dwongen al een gelijkspel tegen de Fransen af en de bal is toch nog steeds rond…………?

Het nadeel van een voortijdige (D)exit is dat het Nederlands elftal niet aan de revanche tegen de oosterburen toekomt. Heel erg is dat niet, een klinkende overwinning van Oranje op de Duitsers in een EK-finale is mooi, maar blijft een doekje voor het bloeden. De echte revanche zou volgend jaar in het woestijnzand in Qatar moeten plaatsvinden. Ik zie de chocoladeletterkoppen van de Telegraaf al voor me: ’Oranje laat in zinderende finale Duitse zandhazen op de vlucht slaan’. Maar voor het zover is zijn we tijdens dit EK supporters van Oranje en de Magyaren.

De Hongaarse voetballers hebben nu al meer gebracht dan er van ze verwacht werd, tenslotte is het voetbaltechnisch nog steeds erg povertjes. Helaas, met ’strijd’ alleen kom je uiteindelijk toch niet ver, een wedstrijd zoals tegen Frankrijk lijkt de uitzondering op de regel…. En Oranje? Iedereen – behalve Ronald Koeman en Johan Derksen – is weer euforisch, maar vooralsnog zie ik daar (ook) geen reden toe. Frank de Boer heeft voor een tactisch concept gekozen dat ik met de beste wil ter wereld niet kan begrijpen. Bovendien spelen Wout – viruswappie – Weghorst (houtenklazeriger zie je ze zelden) en de Roon terwijl de talentvolle Gravenberch en Malen op de bank zitten. En dan heb ik het nog niet eens over Feyenoorder Steven Berghuis die nog geen speelminuut heeft gekregen……

Toch hoop ik natuurlijk op Nederlands succes, al was het alleen maar om ’Prins Pils Willy’ te zien hossen met Frank de Boer na de gewonnen finale. Van zo’n scenario droomt Willy, gelooft U mij. Voor hem zou dat een mooi ’surrogaat’ zijn, want het liefst host hij natuurlijk met Nederlandse hockeymeisjes na een gewonnen Olympische finale. Maar dat kan niet meer meneer Willem-Alexander, dat begrijpt U toch ook wel?

En na de gewonnen EK-finale? Meteen met Frank de Boer afreizen naar Qatar, Majesteit! Frankie boy heeft daar vast nog wel ergens een mooi speedbootje aan de ketting liggen. Per slot van rekening heeft hij daar flink wat ’voetbaloliedollars’ in zijn zak kunnen steken. Dat speedbootje is vast meer waard dan dat ’twee miljoen-schuitje’ van U. Wel opletten Willy, niet 200 km/h scheuren met die boot als er persmuskieten in de buurt zijn.

’Ik hoop dat U dit begrijpt. Met hartelijke groet, Amalia’