Heerlijk, er zijn weer vakantiefiles!

Eindeloos, achter een van Gend & Loos, André van Duin zong het reeds in 1976. het lied ’file’ werd een aardig hitje, ja ook in de zeventiger jaren van de vorige eeuw stonden we al in een rij op de Franse route du soleil. (clip ’file’ André van Duin: https://www.youtube.com/watch?v=z6vLOh3bLNM&t=22s&ab_channel=wolfje150 )

Tja, van Gend & Loos bestaat niet meer, bovendien was ’file’ een cover van ’feelings’, een creatie van de Braziliaanse Morris Albert. Maakt niet uit hoor, de covers van André zijn legendarisch, Ramses Shaffy ’kon’ daarover meepraten. In 1975 werd één van zijn klassiekers ’we zullen doorgaan’ op single uitgebracht, van Duin was er als de kippen bij om een parodie op het lied te fabriceren.

Tja, ’we zullen doorgaan’ op de oude leest, dat bewijst de zogeheten ’zwarte zaterdag’ van 31 juli 2021. De Franse en Duitse autosnelwegen staan richting het zuiden boordevol voertuigen met vier wielen of meer. Jengelende kinderen achterin natuurlijk, die bij Zevenaar al vragen wanneer ze nu toch eindelijk op de plaats van bestemming aankomen. Misschien is het kroost in deze moderne tijd iets rustiger, spelletjes op de Iphone spelen doen ze thuis namelijk ook uren achtereen. Bovendien is in veel auto’s inmiddels een airco gebouwd, zodat de kids niet in plasjes zweet worden vervoerd naar de Franse Rivièra.

Nothing’s changed really, idealistische hemelbestormers die meenden dat de wereldbevolking massaal op de mentale reset-knop zou drukken in verband met de Corona-pandemie zijn bedrogen uitgekomen. De reset-knop is wel ingedrukt, maar niet met een ander idee van samenleven in de wereld. Het ’tellertje’ op de knop is teruggezet naar een jaartal ergens tussen 1970 en 1980, precies de periode waarin Nederlanders massaal met hun caravan de Brennerpas over trokken (met ’de vlam in de pijp’….). Unox knakworstjes mee en instant-wonderstampot in de (caravan)keukenkastjes, want ja, al dat scherpe  Franse en Italiaanse voedsel, knoflook en olijfolie: daar kreeg je alleen maar diarree van…

Veel (vakantie)burgers zijn toch nog een beetje te benauwd om het vliegtuig te pakken naar één of ander 6-sterren ’all inclusive’ resort in Zuid-Europa, bovendien is Turkije ook om ’andere’ redenen iets minder populair onder vakantievierders. Om over Tunesië nog maar te zwijgen. Zo blijven er twee mogelijkheden over, de ene is een hotel, appartementje of een dure ’agriturismo’-villa boeken (bijvoorbeeld in de buurt van Nice)). Vaak niet goedkoop, bovendien moet je maar afwachten of die foto’s in de (internet)folder wel kloppen. Voor hetzelfde geld blijkt dat mooie uitzicht op zee een uitzicht te zijn op een staketsel beton (van een nieuw te bouwen appartement). En die agriturismo-villa is natuurlijk fantastisch – inclusief bio-eitjes eten – maar wel gillend duur.

Dus, dan maar die oude vertrouwde caravan afgestoft. Tja, maar die hebben we niet hoor je Jan Jansen uit Zoetermeer verzuchten. Geen probleem, Jan’s ouders hebben nog een degelijk exemplaar, snel maar eens bellen met ’mams’. Die neemt de telefoon wel op, maar bevindt zich met manlief aan het Gardameer in Italië. Met de felbegeerde caravan natuurlijk. In arrenmoede besluiten Jan en Jantien Jansen dan maar een caravan te huren voor 3 weken. De huurprijs valt ze overigens behoorlijk tegen. Dan toch maar naar de Algarve met Ryan Air oppert Jan nog? Maar Jantien is niet meer te verwurmen, ze wil nog niet 0,001% kans lopen om door nieuwe Coronamaatregelen vast te komen te zitten in Portugal.

Aangekomen op de camping in de Franse Provence wordt de familie Jansen met nog wat hinderlijkheden geconfronteerd. Ten eerste meldt de receptionist dat de camping ’complet’ is, wat bij Jantien bijna een zenuwinstorting veroorzaakt (ze hadden toch een boekingsbevestiging?)Gelukkig wordt deze (typisch) Franse vergissing gladgestreken. Maar, het volgende probleem kondigt zich al aan, want hoe moet die luifel nu aan de caravan worden vastgemaakt. Tja, Jan(tien) heeft in zijn/haar leven nog nimmer een tent opgezet, wel een nieuw bedrijf, maar dat schijnt toch iets anders te zijn…..

na veel gekissebis en het (bijna) elkaar om de oren slaan met de luifelstokken wordt het karwei geklaard. (de kinderen zijn onderwijl in de nog draaiende auto – vanwege de airco – blijven zitten/hangen/liggen, nog volop bezig met het spelen van ’world of warcraft). Jantien kijkt op haar horloge, het is inmiddels half elf ’s avonds, de vertraging op de route du soleil was vandaag langer dan normaal. Verrek zegt Jan, ik ga snel pizza’s bij het campingrestuarant halen! Aldaar aangekomen ziet hij ’vrolijke landgenoten’ aan terrastafels vol met volle bierglazen. Zelfs de (camping)pizzabakker is aangeschoven die meewarig reageert op Jan’s vraag waar hij 4 dubbele kaaspizza’s kan bestellen. ’De oven is een half uur geleden uitgedraaid’ kraait een lolbroek uit Nieuwegein, ’morgenochtend ben je de eerste vriend’ lalt hij verder, zich onderwijl op de knieënd slaan van de pret.

Volledig gedesillusioneerd keert Jan terug bij de caravan (met luifel). Jantien zakt door de onheilstijding geschokt onderuit in haar campingstoeltje, ze is werkelijk ten einde raad. Tot overmaat van ramp beginnen de kinderen te jengelen, ze hebben inmiddels zin in cola en een whopper van Burger King. De situatie dreigt uit de hand te lopen, Jan gaat naarstig op zoek naar wat zakken chips die zijn vrouw toch ergens in een caravankeukenkastje had gelegd? Hij vindt echter niets eetbaars tot hij achter in een klein tussenkastje twee blikjes Unox knakworsten ontdekt.

Triomfantelijk komt Jan naar buiten met de geopende blikjes die in een mum van tijd worden ’opgevroten’ door de kinderen. Jan besluit wijselijk niets over de THT-code van de blikjes te melden aan zijn gezin. Ik heb de blikjes echter stiekem uit de afvalbak gehaald, het etiket vermeldt: ten minste houdbaar tot 13 sept.1981…..

Kamperen: het hele jaar krom liggen om twee weken krom te kunnen liggen. (Fons Jansen, cabaretier, 1925 – 1991)