De ’reflexen’ in West-Europa betreffende het Israëlisch-Palestijnse conflict zijn meer dan verontrustend!

verbijstering, verbazing, walging én afschuw: Dat zijn zo’n beetje de emoties die ik regelmatig voel bij het zien van de beelden op het slagveld in de Gazastrook, delen van Israël en de bezette Palestijnse gebieden. In wat lichtere mate ervaar ik deze emoties ook bij het vernemen van de (publieke) reacties op het Palestijns-Israëlische conflict in westerse landen. De meeste - zie bijvoorbeeld oud CU-leider Gert-Jan Segers - zijn te kwalificeren als het op populistische wijze preken voor eigen parochie. Voor degenen die de volgende zinsnedes over deze gereformeerde reflex uit één van mijn vorige artikelen niet gelezen heeft hierbij:

’Net als voormalig ChristenUnieleider Gert-Jan Segers die na de Hamas-aanval meteen in de Chr-Christelijk gereformeerde reflex ging door Israël op bijzonder ongenuanceerde wijze te verdedigen zonder oog te hebben voor de doffe Palestijnse ellende. Gert-Jan meende bovendien ook nog een ’passende’ vergelijking te moeten maken. Met D66’er Alexander Pechtold verschilde hij in het verleden op veel punten (ideologisch) van mening en ’toch konden we met elkaar praten en tot een compromis komen’. Daarmee gaf de kale CU-man de boodschap aan de Israëli's en de Palestijnen dat ze een voorbeeld aan hem kunnen nemen….

Wel, Gert-Jan, ik ben trots op je dat je deze vergelijking met droge ogen kon maken, met jouw gevoel (voor verhoudingen) zit het wel goed……Wat mijn fysieke reactie was op het ’gekoeterwaal’’ van Segers? Ik kreeg er wel tranen van in mijn ogen, ze stroomden als riviertjes over mijn wangen. Maar niet van plezier hoor. Wel van diepe treurnis over deze nepChristelijke borstklopperij. Bah, en nog eens bah!’

Als ik de voorbije zinnen nog een keer lees gaat mijn (boven)bloeddruk meteen weer naar 200, snel dus naar andere West-Europese reacties op dit onoplaasbaar lijkende conflict. De Duitse reacties op de horror in het Midden-Oosten zijn namelijk ook als een reflex te beschouwen, natuurlijk hebben die te maken met het Duitse Nazi-verleden. In de Duitse Bundestag staan alle partijen pal achter Israël, op uitgebalanceerde uitspraken vallen Duitse politici momenteel niet te betrappen….  ’Wij rouwen en leven met jullie mee. Er is op dit moment maar één plaats voor Duitsland: aan de zijde van Israel’. Vorige zin sprak Bundeskanzler Olaf Scholz uit in de Duitse Bundestag, van enig begrip voor de Palestijnen was geen ruimte…..(voor de duidelijkheid, dan heb ik het natuurlijk NIET over Hamas)

Deze ’Duitse reflex’ is niet alleen contraproductief, maar nog gevaarlijk ook. Tot nu toe kijken we in het westen vanuit onze veilige fauteuil naar de vreselijke gebeurtenissen, maar met een bloedige aanslag in de Brusselse metro, een Engels vliegveld (of bij de Brandenburger Tor in Berlijn) staat deze oorlog ook op onze deurmat. Waarom ik een locatie in Berlijn als voorbeeld aangeef? Wel, in deze stad verboden de autoriteiten elke betoging die aandacht zou vragen voor de uitzichtloze situatie waarin de Palestijnen in de Gazastrook zich bevinden. De Duitse rechtsstaat wordt met deze opstelling ernstig geschoffeerd zou ik zeggen. Maar ik sloeg pas echt steil achterover toen ik de officiële reden las voor het demonstratieverbod: ’er kan niet gegarandeerd worden dat er geen antisemitische leuzen worden geroepen’. Orwelliaanser kun je het niet krijgen…..

Nou, Femke Halsema, heb je hier al van gehoord? Op basis van deze (drog)reden kun je voortaan elke demonstratie in Amsterdam verbieden die jou (politiek) niet zint. Er zouden eens racistische opmerkingen gemaakt kunnen worden, ik hoor het je al op je geaffecteerde manier zeggen. Driewerf Schande Duitsland, dit kan dus echt niet! Wat overigens ook niet door de beugel kon was een - bij voorbaat verboden - pro-Palestijnse demonstratie die in de Berlijnse wijk Neukölln tot fikse rellen leidde. De politie meldde  - per luidspreker - aan de demonstranten dat ze naar huis moesten gaan, omdat de demonstratie niet was goedgekeurd. Daarmee gooiden de Duitse ’Polizisten’ nog meer olie op het vuur. Resultaat: 174 arrestaties en vele gewonden (waaronder 65 agenten). Gute Arbeit Herr Scholz, U beschermt Uw burgers op voorbeeldige wijze! (maar niet heus….)

Nog meer van dit soort foute reflexen? Zeker wel, maar de volgende kwam uit wel zeer onverwachte hoek. De links/liberaal/progressieve Engelse krant The Guardian ontsloeg - na veertig jaar trouwe dienst – zijn cartoonist Steve Bell op staande voet. Bell had volgens de directie een antisemitische cartoon geproduceerd en daarmee was het meteen exit voor de journalist/cartoonist. Mijn nieuwsgierigheid werd meteen ’getriggerd’, dus ik ging meteen op zoek naar de gewraakte tekening. Als eerste vond ik deze in een online-artikel van de Britse krant Daily Mail.

En wat bleek? De tekening is allerminst antisemitisch, wel is het een scherpe aanklacht tegen het (oorlogs)beleid van de Israëlische premier Netanyahu. Ik kan er echt niets antisemitisch aan ontdekken, de directie van The Guardian heeft zich met het ontslag wat mij betreft definitief gediskwalificeerd (zie voor een uitgebreide behandeling van deze affaire het volgende NRC-artikel: https://www.nrc.nl/nieuws/2023/10/20/praat-over-spotprenten-maar-verbied-ze-niet-a4177914?fbclid=IwAR0YN0QTu3m7bNkINdDXvHqje3CnhIxLWROgvDGi1xNgxZ6LDZBgVzT7qzA#/krant/2023/10/20/#118 . De conclusie in het einde van het artikel is volledig terecht en is dermate belangrijk dat ik deze er (alvast) uitlicht: ’met het ontslaan van Steve Bell draagt The Guardian actief bij aan het creëren van een klimaat van zelfcensuur. Ze zouden zich daarvoor als hoeder van de persvrijheid moeten schamen: cartoonisten zijn zuurstof voor een vitale democratie. Evenals de docenten die hierover lesgeven en tekst en context kunnen bieden’.

De voorafgaande Duits/Engelse voorbeelden tonen aan dat de bijl aan de wortel van de westerse democratieën inmiddels gelegd is. Na de Verlichting (of de Eeuw van de rede) gingen we met horten en stoten de goede kant op, het lijkt er nu evenwel op dat we binnenkort een tunnel inrijden. Één die niet verlicht is overigens……

Ik had in de kop van dit arikel het liefst de cartoon van Steve Bell geplaatst, toch heb ik er vanaf gezien. Waarom? Ik plaats mijn artikelen tevens op Facebook en daarmee bestaat het gevaar dat mijn FB-account voor weken zal worden geblokkeerd door Mark Zuckerberg c.s. Ik heb voor de zekerheid nog even gezocht op Facebook naar de Netanyahu-cartoon, maar ik kon ’m niet vinden. Over (zelf)censuur gesproken…..

Naschrift: Israël wordt in de Bijbel meermaals beschreven als het ’land van melk en honing’, daar zien we dezer dagen weinig van terug….. Misschien is het daarom – beetje als zalf op de wonden - nu het moment om te luisteren naar de Eurovisie songfestivalwinnaar van 1979, de Israëlische formatie Milk & Honey met hun nummer ’Hallelujah’. Hierbij alvast een stukje tekst:

Hallelujah, sounds of love
Hallelujah, the sunshine above
Hallelujah, the ’steve bells’ will go ringin’
And dingin’ from dawn till night, Hallelujah

Bijgaand de videoclip….