CDA’er Pieter Omtzigt verdwijnt niet uit het zicht!

Hugo de Jonge heeft dan toch nipt de lijsttrekkersverkiezing voor het CDA gewonnen. Het verschil met Tweede Kamerlid Pieter Omtzigt was miniemer dan miniem. Ik weet zeker dat men in de CDA– top – voorzitter Rutger Ploumen! – een zucht van verlichting heeft geslaakt. De Jonge is in de dagelijkse politieke praktijk een ’dealer’ en verbinder. Dat moet hij trouwens ook wel in zijn rol als ’Chef Corona’, Omtzigt daarentegen heeft in de CDA-fractie een eigen – bijna onafhankelijke – positie verworven.

Dat laatste is een potentieel gevaar voor de broze CDA-eenheid, een partij die Christenen kent van de conservatieve kant, maar ook van de ’linkse kerk’. Of de Jonge deze kerkgangers tot de verkiezingen op één (politieke) lijn kan zetten is de vraag. Vooral vanwege het feit dat de ’zondagse kerkgang’ er bij vele CDA-stemmers al geruime tijd is bij ingeschoten. En Nederland seculariseert gewoon verder, tenminste als je het vanuit de Christelijke ’witte’ hoek bekijkt. Dat stemt tot weinig optimisme voor de (verre) toekomst van de Christendemocraten die vanuit hun middenpositie jarenlang in het centrum van de macht konden staan. Die tijd is definitief voorbij, ik denk dat het CDA de komende verkiezingen nog hard moet werken om zo’n – pak ’m beet – 20 zetels te halen.

Mijn stem krijgt het met de keuze voor de Jonge definitief niet meer. Ik heb het idee dat veel kiesgerechtigden er ook zo over denken. Uit onderzoeken (bijvoorbeeld van EenVandaag) bleek namelijk dat Omtzigt – ook – populair is bij traditioneel niet CDA-kiezers. Bij die groep zouden de Christendemocraten wel eens extra stemmen kunnen scoren, maar die kans hebben de CDA-leden met hun keuze voor de Jonge nu definitief laten lopen. Overigens, weest U gerust, ik heb mijn hele leven nog niet op het CDA gestemd en zal dat ook nooit doen. De ’C’ in de partij bevalt mij en veel andere ’heidenen’  niet, vooral vanwege de term ’Christelijke politiek’. Alleen die terminologie doet me al gruwen. Ik heb er geen enkele moeite mee als een politicus in zijn/haar werk zich laat inspireren door zijn/haar geloofsovertuiging, Maar dat is een private kwestie. Zoals geloofsbeleving een private kwestie is die niet door een politieke partij geïncorpereerd kan worden. Een politieke partij met zijn eigen partij(staats)godsdienst, wie dit ooit bedacht heeft? Natuurlijk ben ik niet voor een verbod op confessionele partijen – ze doen maar – , maar die (mis)beker laat ik graag aan mijn neus voorbij gaan.

Terug naar Omtzigt. Ik heb de goede man uit Twente een beetje gevolgd de laatste jaren en hij is politiek gezien wel degelijk een revelatie. Geen prietpraat, recht voor z’n raap, empathisch, vol dossierkennis and ’last but not least’ een politiek dier met een missie. Hij bedrijft op hartstochtelijke wijze politiek zonder in grootspraak en populistische one-liners te vervallen. Bovendien is hij niet vergeten wat dualisme betekent. Als CDA-kamerlid heeft hij het kabinet bijvoorbeeld stevig aan de tand gevoeld op het dossier van de kinderopvangtoeslagaffaire. Zijn collega’s van D66 die politiek dualisme ooit als kroonjuweel hebben bestempeld zouden eigenlijk strafcollege moeten krijgen van Omtzigt over dit onderwerp. Dualisme bij D66 is nu zoiets als twee CEO’s bij een multinational, de ene man, de andere vrouw. Maar ja, bij D66 gaat het al jaren nergens meer over.

Omtzigt is ook maar een mens en maakt dus fouten. Hij liet in 2017 een Oekraïner een valse verklaring laten afleggen over het neerhalen van de MH-17 en dat was niet ’handig’. Hij bood meteen zijn excuses aan, dus zand erover. Een dergelijke naïviteit kan Omtzigt zich echter niet meer veroorloven nu hij de nummer twee lijkt te worden op de kandidatenlijst voor de komende Tweede Kamerverkiezingen.

Tot slot meent de onvolprezen NOS-verslaggever Xander van der Wulp dat de CDA-leden met de grote steun voor Omtzigt meer dualisme willen: het CDA moet niet alleen maar het embleem van bestuurderspartij dragen. ’Nice try’ Xander, volgens mij zit het heel anders in elkaar: CDA-leden – en een groot deel van de Nederlandse stemgerechtigden – hebben gewoon genoeg van de politieke circuspraat en dagkoersen volgend populistisch gezwets. Dat is de echte boodschap die de afgelopen dagen is afgegeven.

Nou, de informatievoorziening naar de Kamer zit mij goed dwars. (Pieter Herman Omtzigt, polticus, 1974 – )