’Signore del Sorriso’ overleden

De ’meneer met de (eeuwige) glimlach’ is niet meer onder de levenden, op bijna 87-jarige leeftijd blies Silvio Berlusconi zijn laatste adem uit. Die glimlach maakte hem onweerstaanbaar voor veel Italiaanse kiezers, wel drie keer wist hij het te schoppen tot Minister-President van zijn land. Ruim 6 jaar bekleedde hij het hoogste politieke ambt, dat hij tevens ge(mis)bruikte voor eigen - zakelijk  en politiek - gewin.

Elke Italiaan weet wie bedoeld wordt als de uitdrukking ’signore del sorriso’ weer eens van stal wordt gehaald. Zijn andere bijnaam - die van ’Il Cavaliere’ - beviel hem overigens beter, bovendien was hij in het ’echie’ nog ridder ook. In 1977 was Berlusconi als jongste lid ooit toegetreden tot de ridderorde van Italiaanse ondernemers. In 2014 nam hij vrijwillig afstand van deze titel, vanwege zijn strafrechtelijke veroordeling - voor fraude - vreesde hij excommunicatie uit de ridderorde. Berlusconi was dit besluit vóór, net zoals deze vos met ontelbaar veel streken wel vaker op het laatste nippertje ontsnapte. Hij was steeds in staat om vóór de tralies te blijven in plaats van er achter te geraken.

Zelfs op 86-jarige leeftijd bekleedde hij nog officiële politieke functies, hij was bijvoorbeeld  lid van het Europees parlement. Het zal U niet verbazen dat ’Il Duce bis’ - één van Berlusconi’s andere bijnamen - zich de oudste gekozen Europese parlementariër ooit mocht noemen. Bovendien kreeg hij in 2022 een zetel in de Italiaanse Senaat, het was een ’glorieuze’ terugkeer nadat hij in 2012 wegens een fraude-veroordeling 10 jaar lang geen openbaar ambt mocht uitoefenen.  

Il Duce bis refereert aan de fascistische leider Benito Mussolini, Berlusconi werd door zijn tegenstanders regelmatig met deze bruinhemd vergeleken. Dit is deels onterecht, want op consequent fascistische denkbeelden viel Silvio niet te betrappen, maar een echt democratische inborst had hij nu ook weer niet. In de periode tussen 2001 en 2006 etaleerde hij zijn (alleen)macht als premier van het land van Dolce Vita. Niet alleen bezat hij een bijna-monopolie op de commerciële TV-markt, zijn uitgeverijen drukten ook nog zo’n beetje alle landelijke kranten. En dan heb ik het nog niet eens over de staatsomroep RAI, die in genoemde periode het deuntje van Berlusconi blies. Allemaal onder het motto: ’wiens brood men eet, diens woord men spreekt’…..

Hopman Viktor Orbán heeft goed gekeken naar dit ’Italiaanse model’, hij praktizeert het nu al ruim 10 jaar in Hongarije. Maar het Italiaanse electoraat is toch iets weerbarstiger dan het Hongaarse, maar dat kwam ook door de uitspattingen van ’Il Bunga Bunga’ zelf. Deze bijnaam verwierf hij toen algemeen bekend werd dat hij een voorliefde had voor het organiseren van seksueel getinte feestjes (die bovendien werden bezocht door minderjarige meisjes). Berlusconi zou seks hebben gehad met - in de media breeduit gemeten - ’Ruby’, die regelmatig ’Bunga Bunga-feeestjes’ bezocht. Wie de naam ’Bunga Bunga’ bedacht heeft is niet geheel duidelijk, Berlusconi nam de uitdrukking overigens zelf wel eens in zijn mond. Bijvoorbeeld toen hij door een lieftallige Italiaanse werd geïnterviewd. Signore del Sorriso was danig onder de indruk en nodigde haar uit om de volgende Bunga Bunga-party te bezoeken….

Zullen we nog één bijnaam de revue laten passeren? Vanwege zijn geringe gestalte - Berlusconi mat 165 cm - werd hij door zijn tegenstanders regelmatig als ’Il Nano’ (de dwerg) aangeduid. Wel, als dwerg zal hij de geschiedenisboeken zeker niet ingaan, al was het alleen maar omdat hij het Italiaanse clubvoetbal weer op de internationale kaart heeft gezet. ’Zijn’ AC Milan vierde Europese successen door diverse malen de Europa cup 1/Champions league-beker te winnen. Het trio van Basten/Rijkaard/Gullit vierde er grote successen, maar ook Clarence Seedorf heeft flink bijgedragen aan het voetbalsucces in Milaan. In 2003 en 2007 mocht hij de ’cup met de grote oren’ boven zijn hoofd houden, vergezeld van een vetglimlachende Berlusconi.

Het wederzijdse respect tussen beide ’heren’ was enorm, Berlusconi stelde Seedorf na zijn voetbalcarrière zelfs aan als hoofdtrainer van AC Milan (in 2014). Het werd helaas geen succes, Il Nano stuurde hem al na een halfjaar de laan uit. Maar in 2006 was nog alles koek en ei tussen de twee, Seedorf zong tijdens een diner zelfs een liedje voor zijn baas. De titel: ’what a wonderful world’. Het origineel is van Louis Armstrong, die ik op bijgaande opname volgens mij ook hoor zingen. Seedorf heeft dan wel een microfoon in zijn hand, maar dat is meer voor de sier.

Net als Berlusconi’s sorriso, allemaal voor ’de sier’. Maar ja, Italianen houden nu eenmaal van schone (schijnheilige) schijn

De kwaliteit van bijgaande opname is niet echt super, maar verraadt veel…..

https://www.youtube.com/watch?v=WNJtp2KRG8A&ab_channel=autentico79